นิรดายิ้มกว้าง ความดีใจเปล่งประกายออกมาจากดวงตาคู่สวย และนั่นก็เป็นการยืนยันว่าพชรวิชญ์ตัดสินใจไม่ผิดที่เอ่ยปากชวนให้หนูนิ่มอยู่ด้วยกันต่อ
เวลาที่หนูนิ่มยิ้มมันทำให้ทุกอย่างรอบตัวดูสว่างสดใส และเขาก็อยากให้เธอยิ้มแบบนี้มากกว่าการทำหน้าเศร้า
“หิวมั้ย?”
“หิวนิดหน่อยค่ะ พี่พายล่ะคะหิวมั้ย?”
นักศึกษาหนุ่มหล่อของคณะวิศวะยกยิ้ม เลิกคิ้วมองอย่างเอ็นดู ถามด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “อะไรคือหิวนิดหน่อย”
“ก็... ตอนแรกก็ยังไม่รู้สึกหิวค่ะ แต่พอพี่พายถามก็รู้สึกหิวขึ้นมานิดหน่อย หิวแต่ยังทนได้ค่ะ”
“แล้วอยากกินอะไร?”
คนถูกถามทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะยิ้มกว้างออกมาเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “หนูนิ่มเห็นหม้อสุกี้ในห้องพี่พายเราซื้อของเข้าไปทำสุกี้กินมั้ยคะ?”
“หม้อสุกี้? มีด้วยเหรอ?” เขาจำไม่ได้ว่าตัวเองมีหม้อสุกี้อยู่ในห้อง
จะบอกว่าจำไม่ได้ก็ไม่ถูก ที่ถูกต้องต้องบอกว่าเขาไม่รู้ว่าในห้องมันมีหม้อสุก
