สองชั่วโมงต่อมา...
“เป็นยังไงบ้าง?”
นิรดาไม่ได้ตอบคำถามของพี่พาย แต่เลือกที่จะวางแท่งตรวจการตั้งครรภ์ทั้งสามยี่ห้อที่ถูกใช้งานแล้วและมีผลทดสอบเป็นเอกฉันท์เดียวกันทั้งสามแท่งลงบนโต๊ะตรงหน้าคนถามแทน สิ่งนี้น่าจะตอบคำถามทั้งหมดได้ดีกว่าคำพูดของเธอ เพราะตอนนี้เธอพูดอะไรไม่ออก สมองของเธอมันเบลอ มันตื้อตันไปหมด กอปรกับเหมือนมีก้อนสะอื้นมาจุกอยู่ที่คอทำให้พูดไม่ออกไปกันใหญ่
“ท้องเหรอ?”
“ค่ะ... หนูนิ่มท้อง” นิรดารู้ว่าพี่พายไม่ได้ถามเพื่อเอาคำตอบจากเธอ เพราะคำตอบมันอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว แต่ทว่าเธอก็ยังตอบคำถามของเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอไม่ได้อยากจะร้องไห้ ทว่าน้ำตามันไหลออกมาเอง
อีกไม่กี่วันเธอก็จะได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยกลายเป็นนักศึกษาเต็มตัว ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันอาจจะทำให้เธอไม่ได้เรียนต่อ ถ้าหากว่าเธอเลือกที่จะเก็บเด็กคนนี้เอาไว้ ทางออกเดียวที่จะทำให้เธอได้เรียนต่อคือการ...
เอาเด็กออก!
