“กูมีธุระ”
“ธุระอะไรของมึงวะทุกวัน เดี๋ยวนี้รู้สึกว่ามึงจะธุระเยอะเหลือเกินนะ อย่าบอกนะว่าวันนี้มึงต้องพาแม่ไปหาหมออีก”
“อือ” คนถูกเพื่อนมองตาขวางขานรับ แม่ของลูกก็แม่เหมือนกันไหมวะ แต่เขาไม่ได้พาแม่ของลูกไปให้หมอตรวจร่างกายนะ คนที่เขาต้องพาไปให้หมอฉีดยาคือลูกสาวตัวอวบวัยหกเดือนที่กำลังน่ารักน่าชังของเขาต่างหาก พูดแล้วก็คิดถึงอยากฟัดเจ้าตัวอวบอ้วนขึ้นมาทันที
แน่นอนว่าไม่ใช่แค่เขาที่หลงลูกสาวตัวเอง ทั้งปู่ทั้งย่ารวมทั้งคุณลุงเพลิงผู้ไม่เคยสนโลกต่างก็พากันหลงหลานสาวหัวปักหัวป่ำ ต้องแวะเวียนไปหาที่บ้านแทบทุกวัน
“ตอแหลสัส! เมื่อวานแม่กูบอกว่าเจอแม่มึงที่งานเลี้ยงวันเกิดคุณหญิงวรรณ แม่มึงสบายดีไม่ได้เจ็บป่วยเป็นอะไร” ทิศเหนือพูดเสียงเรียบ ในใจอยากด่าแรงกว่านี้ ตอแหลมันน้อยไปอย่างมันต้องบรรพบุรุษตอแหล “ตกลงมึงมีเรื่องอะไรโกหกพวกกูปะวะ”
“...”
“มึงรู้ปะวะว่ามึงเปลี่ยนไป”
พชรวิชญ์มองทิศเหน
