หลายเดือนต่อมา...
หลังจากที่เสียมารดาไปเมื่อหลายปีก่อนคนที่คอยเป็นที่ปรึกษาและคอยช่วยเหลือนิรดามาตลอดก่อนที่เธอจะได้เจอกับพี่พายก็คือพี่ใบบัว ไม่ว่าจะอยู่ในช่วงเวลาไหนจะสุขหรือทุกข์ใบบัวก็ยังเป็นอีกหนึ่งคนที่ไม่เคยทอดทิ้งเธอไปไหน เมื่อเห็นชื่อของใบบัวโทรเข้ามาเธอก็ไม่ลังเลที่จะกดรับสายทันที
ครืดๆ
“ค่ะ พี่ใบบัวนิ่มกำลังพูดค่ะ” เพราะกำลังเตรียมข้าวให้ลูกนิรดาจึงเลือกที่จะกดเปิดลำโพงแทนการถือโทรศัพท์แนบหู
“ยุ่งหรือเปล่านิ่ม พี่โทรมากวนเราหรือเปล่า”
“นิ่มกำลังเตรียมข้าวให้น้องพลอยค่ะ แต่คุยได้ค่ะ”
“นี่ถึงเวลาหม่ำๆของหลานอ้วนป้าบัวแล้วเหรอนี่ พูดแล้วก็คิดถึงจัง อยากฟัดแก้วยุ้ยๆกับขาอวบๆ”
“คิดถึงก็มาหาสิคะ น้องพลอยเองก็บ่นคิดถึงป้าบัวเหมือนกัน ถามหาป้าๆทุกวันเลย”
น้องพลอยในวัยหนึ่งปีสองเดือนเริ่มพูดได้หลายคำแล้ว เป็นคำสั้นๆที่เอามาต่อกันไม่ถึงขั้นเรียกว่าประโยค รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่อง
