สองชั่วโมงต่อมา...
“พาย...”
เสียงเรียกที่ดังมาจากด้านหลังทำให้เจ้าของชื่อหันไปมอง ส่งผลให้ลูกสาวตัวอวบวัยขวบเศษที่อยู่ในวงแขนแกร่งหันมองตามผู้เป็นพ่อโดยอัตโนมัติ เด็กหญิงพลอยลดาเมื่อเห็นเป็นคนแปลกหน้าก็มองอย่างสนใจใคร่รู้ ก่อนจะยิ้มกว้างจนเห็นฟันซี่เล็กๆทักทายอย่างเด็กอารมณ์ดีไม่มีวี่แววที่จะกลัวสักนิดทั้งที่คนตรงหน้าเป็นบุคคลที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ พายสบายดีนะ”
เอิงทักทายหลังจากที่ยืนมองภาพตรงหน้าอยู่พักใหญ่ เธอกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำ ทว่าบังเอิญเห็นพชรวิชญ์ซะก่อนก็เลยหยุดมอง ยืนมองอยู่นานว่าใช่เขาหรือเปล่าจนกระทั่งแน่ใจว่าเป็นพชรวิชญ์ไม่ผิดแน่ๆจึงได้เดินเข้ามาทักทาย
“สบายดี เอิงล่ะสบายดีนะ” คุณพ่อลูกหนึ่งทักทายกลับ ก่อนจะก้มใบหน้าหล่อเหลาลงไปหาลูกสาวตัวอวบที่ยื่นมืออวบๆขาวๆขึ้นมาหา ขยับริมฝีปากได้รูปงับนิ้วอวบๆเป็นการหยอกล้อเรียกทั้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากล
