ฉันเงียบไม่ได้ตอบว่าจะยินดีรับข้อเสนอหรือปฏิเสธ ทำให้คุณแม่ของพี่ลีโอมองฉันอย่างไม่ชอบใจนัก ก่อนจะก้มหน้าลงค้นหาอะไรสักอย่างในกระเป๋า
“นี่นามบัตรของฉัน ฉันให้เวลาเธอได้ตัดสินใจก็แล้วกัน แต่คงไม่ง่ายแน่ๆ ถ้าจะให้ฉันยอมรับเธอมาเป็นลูกสะใภ้”
ฉันไม่ได้ยื่นมือไปรับนามบัตร คุณแม่ของพี่ลีโอจึงจับฉันใส่มือของฉันแบบลวกๆ ก่อนจะเดินจากไป
“....อึก ~ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย” ฉันทรุดตัวลงกับพื้นก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น
ฉันเฝ้ารอมานาน รอให้มีวันนี้วันที่พี่ลีโอรักฉัน วันที่เราได้คบกัน ครั้งหนึ่งฉันก็ความจำเสื่อมไปแล้ว ครั้งนี้แม่พี่ลีโอก็ยังไม่เปิดใจยอมรับ แถมยังยืนกรานว่าจะไม่ยอมรับฉันอีก
ทำไมชีวิตของฉันถึงไม่เคยมีความสุขจริงๆ เลยสักครั้ง...
หลังจากที่ร้องไห้อยู่นาน ฉันไปล้างหน้าในห้องน้ำก่อนจะกลับมาหาพ่อที่กำลังนอนพักผ่อนอยู่ ฉันเอื้อมมือไปจับมือของพ่อแล้วซบหน้าลงบนฝ่ามือ
“พายจะทำย
