ปี้น!! ปี้นน!
เสียงทุบแตรรถดังรัวๆ ที่หน้าบ้านแข่งกับเสียงฝนที่สาดเทกระหน่ำลงมาไม่ต่างจากฟ้ารั่ว
“เสียงรถใครอ่ะ” พรรษาลุกพรวดพราดจากโซฟาตัวที่อยู่กลางบ้าน เดินออกไปไม่ทันจะถึงประตูด้วยซ้ำคนที่เป็นเจ้าของเสียงบีบแตรแบบไร้มารยาทก็โผล่หน้าเข้ามา
“พายุ นี่หลานเองเหรอที่เป็นคนบีบแตรน่ะ แล้วทำไมถึงมาตอนฝนตกหนักขนาดนี้” พรรษานิ่วหน้า หากที่ผ่านมาพายุเข้าออกที่นี่เป็นประจำเธอจะไม่แปลกใจเลย
“เพลงพิณอยู่ไหน” เสียงถามที่แข็งกระด้างจนรู้สึกได้ส่งผลพรรษาชะงัก
“มีอะไรกับน้องหรือเปล่า”
“ผมถามว่าลูกสาวของป้าอยู่ไหน มันมุดหัวอยู่ตรงไหนเรียกมันออกมา!”
“เดี๋ยวนะพายุ ทำไมถึงเรียกน้องแบบนั้น มีปัญหาอะไรกัน”
“เพลงพิณ! ยัยพิณ!!” เสียงแหกปากตะโกนส่งผลให้หัวใจของพรรษาตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม พายุเป็นคนไม่ยอมคนก็จริง แต่อารมณ์รุนแรงและหัวร้อนหนักขนาดนี้พายุไม่เคยเป็นมาก่อน ยิ่งต่อหน้าเธอที่อย่างน้อยๆ ก็มี
