แกร๊ก~
เสียงปลดล็อคประตูดังขึ้นตามหลังลิเดียมาติดๆ ร่่างบอบบางหันขวับ อยู่ๆ ก็ไม่กล้าสบตากับคนที่บุกรุกเข้ามาดื้อๆ ทำได้เพียงเลื่อนมือมาปลดเสื้อชูชีพออกจากร่างกายแก้เก้อ บุคลิกที่บ่งบอกถึงการเสียอาการส่งผลให้ปลายฟ้าอมยิ้มอย่างชอบใจ
“อะไรคือการออกไปเคลียร์แล้วตัวเปียกกลับมาจ๊ะ” ใบหน้าของเจ้าของคำถามยื่นเข้าไปใกล้ สายตาล่อกแล่กของคนที่รู้ตัวว่ากำลังถูกจ้องจับผิดกระตุ้นให้คนมองมีความหวัง
“ก็ด้านนอกฝนมันตกไหมอ่ะ”
“ฝนตกจำเป็นต้องสวมชูชีพสินะ”
“ไม่ต้องมาแซวเลยนะ โทรศัพท์ฉันล่ะ” ลิเดียแบมือขอ ปลายฟ้าบิดยิ้มแต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมคืนให้แต่โดยดี
“เล่าให้ฟังมั่งดิ มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะ อะไรคือการออกไปเคลียร์กันแล้วตัวเปียกกลับมา ฉันเห็นนะว่าสายตาสองคู่น่ะมันมองกันอ้อยอิ่งเลย” ปลายฟ้าเลี่ยงประเด็นออกจากโทรศัพท์มือถือ มือเรียวเกี่ยวแขนของเพื่อนเบาๆ เป็นอาการของคนร้อนใจที่อยากรู้คำตอบแบบคร่าวๆ ก่อ
