ฝ่ามืออบอุ่นกุมมือเล็กเอาไว้หลวมๆ ก่อนจะออกแรงดึงให้เธอเดินตาม ลิเดียยอมให้อีกฝ่ายควบคุมอย่างว่าง่าย จนเดินมาหยุดที่อีกมุมของพลูวิลล่า มีชุดเก้าอี้สนามสำหรับนั่งเล่น มองออกไปด้านหน้าพบผืนชายหาดที่ยาวไกลสุดลูกหูลูกตา ยิ่งยามที่ฝนเทลงมาราวกับฟ้ารั่วยิ่งให้ความรู้สึกถึงความเป็นส่วนตัวมากกว่าเดิม
ลิเดียถอนลมหายใจออกมาเบาๆ เส้นผมอ่อนนิ่มถูกแรงลมสาดเข้ามากระทบใบหน้าเนียนส่งผลให้เส้นผมหอมพัดปลิวตามแรงลม ไหล่มนถูกฝ่ามือใหญ่กดลงเล็กน้อย ลิเดียยอมหย่อนตัวลงนั่งแต่โดยดี
“ชาเขียวหน่อยไหม เดี๋ยวละลายหมดนะ” ตากลมจ้องมองเจ้าของคำถาม มุมปากคลี่ยิ้มบาง ก่อนจะยื่นมือออกมารับแก้วเครื่องดื่มแต่โดยดี
“ขอบคุณค่ะ ขนาดฝนตกเขายังยอมมาส่งเหรอคะ”
“ไม่ใช่อุปสรรคนี่นา” ฮิวโก้ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองเบาๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนี หากสังเกตดีๆ คงจะเห็นว่าเสื้อยืดสีดำที่เขาสวมใส่เปียกฝนหมาดๆ คงเปียกตอนวิ่งออกไปรับเครื่อ
