ครืด~ ครืด~
โทรศัพท์มือถือยังคงสั่นสะเทือนขึ้นมาขัดจังหวะไม่ลดละ ลิเดียปรายตามองเล็กน้อยก่อนจะคว้าแก้วชาเขียวมาถือเอาไว้ ดึงหลอดมาจรดที่ริมฝีปาก การตัดสินใจให้ความหวังคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กันในตอนนี้ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกหวิวๆ แปลกๆ นั่นบ่งบอกได้ว่า สิ่งที่เธอทำและตัดสินใจออกไปมันไม่ใช่เรื่องที่ทำให้เธอไม่สบายใจ
“หนูคิดว่าหนูจะรับสายเขา”
“งั้นพี่เดินไปรอด้านใน”
“ทำไมล่ะ พี่ไม่โอเค?”
“คงหึงนิดหน่อยมั้ง” ฮิวโก้หลบตา ต่างจากใบหน้าจิ้มลิ้มที่เปื้อนรอยยิ้ม
“หนูจะบอกเขาว่าหนูมีแฟนใหม่แล้ว”
“หนูให้พี่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“แปลว่าอะไรอ่ะ”
“ก็พี่มาทีหลัง อย่างมากก็อาจจะเป็นได้แค่กิ๊ก ชู้ หรือคนในความลับมั้ง”
“หนูไม่ได้จะให้พี่เป็นแบบนั้น” ลิเดียเถียงกลับทันควัน เขามีสิทธิ์อะไรมาคิดเองเออเอง
“ถึงพี่หึงพี่ก็จะพยายามหึงแบบเจียมตัวไง”
“หนูก็บอกแล้วไงว่าหนูจะบอกเขาว่าหนูมีพี่แล้ว เราไม
