@หลายวันต่อมา
ครืด~ ครืด~
(…ครับ)
“หนูมาถึงอู่แล้วนะ พี่จะให้หนูเอาข้าววางไว้ตรงไหน” ลิเดียกวาดสายตามองออกไปรอบๆ อู่ซ่อมรถที่ฮิวโก้ทำงานประจำอยู่ที่นี่ วันนี้มีรถจอดรอซ่อมค่อนข้างเยอะ ช่างคนอื่นๆ ที่เห็นก็กำลังวุ่นวายอยู่กับงานในส่วนของใครของมัน
(เดินตรงเข้ามาเลย แถวๆ รถคันสีแดงอ่ะ สังเกตดู) ตากลมสวยหันมองตามเสียงบอก
“หนูเจอแล้ว เดี๋ยวหนูเดินไป” ลิเดียก้าวขาไปในทิศทางที่เป็นเป้าหมาย ในมือถือข้าวกะเพราหมูกรอบใส่กล่องพร้อมน้ำดื่มสำหรับคนที่ก้มหน้าก้มตาทำงานวันนี้แทบจะไม่มีเวลาพัก
“พี่เบสท์ สวัสดีนะคะ” ลิเดียทักทายคนสนิทของแฟนหนุ่มที่วุ่นอยู่กับงานไม่ใกล้ไม่ไกลกัน
“ครับผม ตัวหอมมาแต่ไกลเลยนะเนี่ย” เสียงแซวส่งผลให้โครงหน้าหล่อเหลาของคนที่อยู่ใต้ท้องรถหันขวับ ตาคมฟาดฟันใส่คนที่มันบังอาจแซวคนของเขาทันที
รู้ทั้งรู้ว่าบาทาของคนขี้หวงอย่างเขามันหนักจะตาย!
“เห็นพี่ฮิวบอกว่าพี่เบสท์กินข้
