“...”
เวนิกายิ้มขื่น ใช่สิ...อยู่ต่อหน้าเขา เธอก็เป็นแค่มดปลวกที่ไร้กำลังขัดขืน เขาอยากจะบีบจะบี้ให้แหลกคามือเมื่อไรก็ได้ตามแต่ใจ
ความอัดอั้นเอ่อทะลักพลุ่งพล่านอยู่ในดวงตาสวยซึ้ง แปรเปลี่ยนความคับข้องใจให้กลายเป็นโทสะที่รุนแรงและผลักดันให้เธองัดความกล้าขึ้นมาต่อกรกับเขา
“คุณมันก็ดีแต่รังแกคนที่อ่อนแอกว่า ผู้ชายอย่างคุณถ้าไม่มีเงินไม่มีอำนาจละก็ คิดเหรอว่าจะมีผู้หญิงคนไหนชายตาแล ถ้าฉันเลือกได้ ฉันขอหนีไปให้ไกลที่สุดยังดีซะกว่า ต้องคอยอยู่เป็นทาสรองรับอารมณ์ให้คนเลือดเย็นแบบคุณ”
พูดแทบไม่ทันจบ หญิงสาวก็ถูกมือหนากระชากลงสู่อ้อมแขนกำยำทั้งตัว แรงรัดแน่นแฟ้นแทบหายใจไม่ออกเหมือนจะทำให้กระดูกเธอป่น ดวงตาคู่คมหรี่ลงอย่างอันตราย ไอร้อนบนผิวกายหนั่นแน่นแผดเผาลามเลียไปตามตัวเธอให้รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เหมือนคลื่นอารมณ์แปรปรวนของเขา สุ้มเสียงเย็นเฉียบเอ่ยถามข้างหูว่า
“คุณคงจะเกลียดผมมากสินะ”
ชายห
