รักผิดคน…ก็ไม่ต่างกับการให้อาหารหมาจรจัด พวกมันรู้แค่ต้องเติมเต็มความหิวโหย อาจกระดิกหางออดอ้อนหรือกระโจนเข้าใส่คนให้ข้าวจนได้รับบาดเจ็บ แต่ไม่เคยสำนึกบุญคุณเลยสักนิด
“ยัยวิวนี่น่าตีจริงๆ” มธุรินที่เห็นสีหน้าปรินธรไม่สู้ดีจึงรีบดุลูกสาวอย่างที่นานๆ ทีจะได้เห็นสักครั้ง พลางตีแขนหล่อนเบาๆ “อาขอโทษแทนน้องด้วยนะที่ทำตัวไม่ค่อยน่ารัก คงเพราะถูกรอนตามใจมากไปจนเคยตัวน่ะแหละ อย่าถือโทษโกรธน้องเลยนะจ๊ะ”
“ทำไมหนูจะต้องขอโทษด้วย เขาต่างหากที่เป็นคนผิด” หล่อนชักสีหน้าใส่บุพการี ลามไปถึงชายหนุ่มที่เป็นต้นเหตุทำให้หล่อนถูกต่อว่า
“ยังไม่สำนึกอีก ขอโทษพี่เขาเดี๋ยวนี้!” พจน์ดุลูกสาวเสียงเข้ม
วรรณวรินเหมือนเด็กที่ไม่รู้จักโต ทั้งที่ปีนี้อายุย่างเข้าสู่วัยเบญจเพสแล้วแท้ๆ โชคดีที่ปรินธรเอ็นดูคอยตามใจแกมาก ทำอะไรผิดก็มักหยวนๆ ยอมอ่อนข้อให้ตลอด แต่เขากลัวเหลือเกินว่าขืนวรรณวรินยังเป็นอย่างนี้หนักข้อขึ้นทุ
