บทที่ 2 ไม่ต้องการความสงสาร 6
763 คำ
ลลิตาจิกตามองแม่นางเอกสาวดัดจริตแวบหนึ่ง ก่อนจะรีบพูดแทรกขึ้นว่า
“แล้วนี่คุณไปยังไงมายังไงคะ”
“ผมเพิ่งประชุมกับผู้จัดและทีมงานผู้กำกับละครเรื่องใหม่เสร็จ”
มิ่งกมลถึงกับตาโต ได้ข่าวว่าละครเรื่องนี้เป็นละครฟอร์มยักษ์ ใครได้เล่นก็ต้องดังเป็นพลุแตก แน่นอนว่าหล่อนเองก็อยากจะเล่น จึงรีบเสนอตัวกับบอสหนุ่มอย่างออกนอกหน้าว่า
“ใช่เรื่องหวนรักคืนใจรึเปล่าคะ มิ้งค์เป็นแฟนนิยายเรื่องนี้ตัวยงเลยค่ะ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะเล่นบทที่น่าสนใจแบบนี้บ้าง ไม่รู้ว่าบอสจะใจดีให้โอกาสมิ้งค์ได้รึเปล่า”
ปรินธรไม่ได้ตอบ ที่จริงไม่ได้ฟังที่หล่อนพูด และไม่ชายตาแลสายตาหวานเชื่อมที่เพียรส่งให้เขาแม้เศษเสี้ยวหางตา เพราะเขาสนใจเพียงแค่คนเดียวที่เดินผ่านหน้าไปเท่านั้น
หน้าเธอไปโดนอะไรมา?
บวมแดงเหมือนโดนน้ำร้อนลวก แถมเนื้อตัวก็มอมแมมดูไม่ได้เลย!
ไม่รู้จักดูแลตัวเองเลยรึไง!?
ถ้าเลิกกับเขาแล้วมันลำบากขนาดนี้ เวนิกาจะปีกกล้าขาแข็งบินออกไปจากอกเขาทำไม เธอน่าจะรู้ดีว่าเขามีศักยภาพพร้อมพรักแค่ไหน เธออยากได้สิ่งใด เขาจะบันดาลให้สมดังใจ อยากมีชื่อเสียงโด่งดังระดับไหน เขาจะผลักดันทำให้เธอกลายเป็นดาวประดับฟ้าในชั่วข้ามคืน เพียงแค่เวนิกานั่งรอเฉยๆ เขาจะสรรหาสิ่งดีๆ มาให้ถึงมือเธอเอง ยิ่งรวมกับความสามารถที่มีอยู่อย่างเต็มเปี่ยม เวนิกายังสามารถโลดแล่นไปบนเส้นทางมายาได้ไกลยิ่งมากกว่านี้ แล้วทำไมถึงเลือกที่จะตัดสัมพันธ์กับเขา ไม่น่าคิดสั้นตัดอนาคตตัวเองเลย
ปรินธรขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่ชอบใจ อยากสลัดสองสาวที่เกาะติดแล้วเดินปรี่ไปถามเจ้าตัวให้รู้เรื่อง แต่คนที่นึกเป็นห่วงก็เดินหนีหน้าหายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว เขาจึงหันมองคนสนิทสั่งการผ่านทางสายตา ธนัตพยักหน้ารับรู้ ก่อนเดินออกไป
เวนิกาพิงหลังกับผนังห้องน้ำพลางถอนหายใจ สันหลังเธอเสียววูบวาบจนน่ารำคาญ ที่หงุดหงิดยิ่งกว่าคือปรินธรจะสนใจเธอทำไมนักหนา เลิกก็เลิกกันแล้วแท้ๆ ยังทำหวงก้าง ตามเฝ้าเธอเหมือนหมาเฝ้ากระดูกไม่มีผิด เอาไว้รอให้เขากลับไปก่อนแล้วเธอค่อยออกไปดีกว่า
หญิงสาวประวิงเวลาอยู่ในห้องน้ำสักพักใหญ่ ยกมือดูนาฬิกาว่านานพอสมควรแล้วจึงเดินออกมา พ้นหัวโค้งก็มีผู้ชายวัยกลางคนยืนดักหน้าเธออยู่ เวนิกามุ่นคิ้วเพราะจำได้ว่าเป็นคนขับรถของอดีตเสี่ยเลี้ยงเธอ ไม่รอให้เธอได้ถาม อีกฝ่ายก็ยื่นกล่องกระปุกยาทาให้เธอด้วยท่าทีสุภาพ
“คุณเวนิกาครับ นี่เป็นยารักษาน้ำร้อนลวกจากโรงพยาบาลทางผิวหนังที่ดีที่สุด ช่วยลดอาการบวมและแผลพุพอง โดยไม่เป็นแผลเป็นด้วยครับ”
เวนิกายืนนิ่งไม่ถามว่าใครส่งมา เพราะไม่จำเป็น เธอไม่คิดจะใช้ของๆ ปรินธรเป็นอันขาด สองเท้าเดินผ่านคนขับไปอย่างเมินเฉย ไม่คิดจะชายตามองของวิเศษสรรพคุณเยี่ยมในมือเขาเลยสักนิด
“คุณเวย์ช่วยรับไปหน่อยเถอะครับ ไม่ยังงั้นผมโดนบอสไล่ออกแน่ๆ”
เวนิกาหยุดเท้าหันกลับมามองคนขับรถที่เคยเห็นหน้าค่าตากันดี มองสีหน้าร้อนรนแล้วจึงเอื้อมมือมาหยิบกล่องยา ก่อนจะเดินตรงไปที่ถังขยะจับมันโยนลงไปอย่างไม่แยแส
“ทีนี้ก็รายงานเจ้านายได้แล้วใช่มั้ยคะ” เธอถามแล้วจากไปโดยไม่รอคำตอบ ทำราวกับว่าช่างเสียเวลาชีวิตของเธอเหลือเกิน
สงสารเหรอ?
คิดว่าเธอจะซาบซึ้งแล้ววิ่งไปนั่งกระดิกหาง เลียแข้งเลียขาเป็นหมาเชื่องๆ ตัวหนึ่งเหมือนเมื่อก่อนรึไง...
เวนิกาเหยียดปาก ใครอยากจะดูสีหน้าเสแสร้งจอมปลอมของผู้ชายคนนั้นให้เสียสายตากันล่ะ เธอไม่คิดจะพึ่งพาปรินธรแน่นอน ถึงจะจนตรอกสักแค่ไหนก็ตาม ต่อให้ไม่มีเขา คนอย่างเธอจะหาทางปีนป่ายขึ้นไปสู่บันได้แห่งความสำเร็จให้ได้ด้วยมือตัวเอง
- ผู้เขียน
