อัญญา
ตอนนี้ฉันไม่แม้แต่จะอยากขยับตัวไปไหน หรือทำอะไรเลยสักนิด ยิ่งมาถูกปลุกตั้งแต่เช้ามืดแบบนี้แล้วด้วย มันทำให้ฉันลืมตาไม่ขึ้นจริงๆ และไม่นานฉันก็รู้สึกเหมือนกับตัวเองถูกอุ้มแล้วเดินไปไหนสักที่ แต่ก็คงจะเดินไปขึ้นรถนั่นแหละ เพราะวันนี้เขากำลังจะพาฉันกลับกรุงเทพแล้ว
และที่ต้องกลับตั้งแต่เช้ามืดแบบนี้ ก็เพราะว่าวันนี้เขามีงานช่วงบ่ายเลยต้องรีบออกเดินทาง แต่แทนที่เขาจะกลับไปตั้งแต่เมื่อวานนะ เหอะ แล้วหวยมันก็มาออกที่ฉันไง เพราะสามวันสามคืนกับการอยู่ที่นี่ระหว่างฉันกับเขา มันผ่านไปไม่ดีเลย เขารังแกและสั่งฉันเกือบทุกอย่าง พอฉันดื้อด้วย สุดท้ายก็จบที่แบบนั้น และเขาก็ตักตวงมันจากร่างกายของฉันหนักหน่วงมาก มากจนฉันแทบไม่ได้ทำอะไร นอกจากนอนอย่างหมดแรง พอตื่นมากินข้าวได้ไม่นาน เขาก็หาเรื่องรังแกฉันอีก มันวนแบบนี้ตลอดทุกวันทุกเวลา
“เดี๋ยวตรงไปส่งอัญญาก่อนนะ แล้วค่อยไปส่งฉัน” เสียงของเขาดังขึ้น ถึ
