อัญญา
“ครับ ตอนนี้ทางผู้ใหญ่ได้คุยรายละเอียดกันแล้ว ส่วนวันเวลาก็คงต้องรอผู้ใหญ่จัดการอีกที”
ฉันได้แต่นั่งเหม่อลอยพร้อมกับคำพูดที่มันดังก้องอยู่ในหัวของฉันไม่หายไปไหนสักที คำพูดหนักแน่นจากผู้ชายคนนั้น ที่ออกมายืนยันแล้วว่า พวกเขากำลังจะแต่งงานกันจริงๆ มันเป็นเรื่องจริงไม่ใช่เรื่องโกหกหรือข่าวลือ สุดท้ายทุกอย่างมันก็ตอกย้ำฉันแล้ว ว่าฉันเป็นได้แค่ตัวตลกแล้วก็ของเล่นของเขาเท่านั้น
ฉันยกมือปาดน้ำตาที่ไหลอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่ก็ยังทำได้เพียงปาดมันทิ้งเพื่อให้ตัวเองรู้สึกว่าไม่อ่อนแอไปกว่านี้ แต่เปล่าเลย มันแทบไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด มันกลับยิ่งเจ็บปวด เจ็บจนเหมือนคนโง่ เจ็บกว่ารอบแรกก็พูดได้
“พอแล้วอัญญา ฮึก เธอจะร้องไห้ให้ได้อะไรขึ้นมา” แม้แต่บอกตัวเอง เสียงก็ยังคงสั่นและสะอื้นไม่หยุด แต่ฉันไม่อยากร้อง ไม่อยากเศร้า ฉันอยากกลับไปเป็นอัญญาที่ไม่มีใครรู้จัก ใช้ชีวิตของฉันเงีย
