ตอนที่ 10 แอบหนี
1347 คำ
ในช่วงสายๆ อีกวัน…
หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมา และมองไปรอบๆ ก็พบว่าตัวเองอยู่ภายในห้องของชายหนุ่มที่เธอและเขาเพิ่งจะพบเจอกันเมื่อวาน
ตอนนี้เธอปวดระบมตามตัวเป็นอย่างมาก แต่ทว่าพิษไข้ของเธอกลับหายเป็นปลิดทิ้ง และตอนนี้เธอก็รู้สีกว่าบริเวณช่วงท้องหนักอึ้งเช่นเดียวกัน แต่เมื่อเธอมองสำรวจดูตัวเองก็พบว่ามีแขนของชายหนุ่มกอดเธอเอาไว้ และเธอมองดูใต้ผ้าห่มก็พบว่าตัวเธอนั้นเปลือยเปล่า
เธออยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ แต่ทว่าก็กลัวว่าผู้ชายตรงหน้าจะตื่นขึ้นมา
เธอจึงใช้มือทั้งสองข้างของเธอยกแขนชายหนุ่มออกอย่างเบามือ และค่อยๆ ย่องลงจากเตียงและรีบเก็บเสื้อผ้าที่กองอยู่ตามพื้นมาส่วมใส่แล้วรีบวิ่งออกจากห้องทันที
เมื่อออกมาจากห้องเธอก็พบว่าบริเวณที่อยู่นั้นมันไม่ใช่บ้านเลยสักนิด แต่ทว่ามันคือคฤหาสน์ที่ใหญ่มากๆ เธอรีบก้าวเท้าลงจากชั้นสองของตัวคฤหาสน์รีบวิ่งออกไปให้เร็วที่สุด แต่ทว่ามันกลับรู้สึกใช้เวลานานเป็นอย่างมาก เมื่อเดินมาถึงประตูด้านหน้าตัวคฤหาสน์ก็พบกับชายหนุ่มชุดดำหลายสิบคนยืนอยู่ด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง เว้นแต่คนที่ขับรถเหยียบน้ำใส่เธอเมื่อวานนั้นกับยิ้มออกมาเบาๆ
“อรุณสวัสดิ์ครับ” วูฟกล่าวทักทายออกไป
“ค่ะ สะ สวัสดีตอนเช้าค่ะ”
“เมื่อคืนคุณไม่สบายหนักมาก ตอนนี้ดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ??”
“ค่ะ ดะ ดีแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” เธอพูดพร้อมกับทำท่าจะก้าวเท้าออกไป
“เดี๋ยวเราไปส่งนะครับ”
“มะ ไม่ต้องค่ะ หนูกลับเองได้ ช่วยเปิดประตูรั้วหน้าบ้านให้ก็พอค่ะ”
กึก!! จู่เท้าของเธอก็หยุดชะงักทันที เพราะเธอเพิ่งนึกได้ว่าไม่มีเงินติดตัวเลยแม้แต่บาทเดียว จึงหันหลังกลับไปยิ้มให้วูฟเบาๆ
“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ??” วูฟถามออกไป
“หนูขอยืมเงินคุณเป็นค่ารถกลับบ้านได้ไหมคะ??” เมื่อวูฟได้ยินเช่นนั้นก็ควักเงินในกระเป๋าของตนเองออกมาพร้อมธนบัตรสีเทานับสิบใบและยื่นให้หญิงสาว แต่ทว่าหญิงสาวกับส่ายหน้าปฏิเสธและหยิบธนบัตรสีเทาเพียงใบเดียวจากมือเขาออกมา
“เดี๋ยวหนูจะรีบเอามาคินนะคะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ รับไว้ทั้งหมดเถอะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
หญิงสาวพูดจบก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินด้วยความเร็วเพราะกลัวว่าคนที่นอนหลับใหลอยู่ภายในตัวบ้านหลังใหญ่จะตื่นขึ้นมา
ฟู้ว!! ในที่สุดเธอก็ก้าวออกจากบ้านหลังใหญ่ได้สักที
เธอมองดูตามถนนก็พบว่าบริเวณบ้านใหญ่หลังนี้ไม่มีรถประจำทางเลย เธอจำเป็นต้องจำใจโบกแท็กซี่เพื่อเดินทางกลับไปยังห้องเล็กๆ ของเธอ
“ป่านนี้ยายจ๋าจะเป็นยังไงบ้างนะ??”
ณ คฤหาสน์ของมาร์คอฟ
ช่วงเที่ยงของวันชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาช้าๆ และใช้แขนของตนขว้าหาร่างนุ่มนิ่มที่เขากอดเอาไว้ทั้งคืน แต่ทว่ากลับพบกับความว่างเปล่า แถมพื้นเตียงนอนบริเวณนั้นยังเย็นเฉียบด้วยความเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในห้อง
เขาตื่นขึ้นมาแทนที่จะอารมณ์ดี แต่ต้องกลับรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่กล้าทิ้งเขาไปในขณะที่ยังหลับอยู่ แถมยังมีแต่คนรอคอยเขาไม่ว่าจะเป็นความรักหรือเงินทอง
เธอกล้ามากนะ ‘น้ำแข็ง’
พูดจบก็คว้าผ้าห่มสีขาวออกจากตัว และเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นคราบเลือดเปรอะบนที่นอนก็ทำให้เขารู้สึกอารมณ์เย็นลงขึ้นมาบ้าง แต่ก็กลับกลายเป็นว่า ชายหนุ่มรู้สึกหวงหญิงสาวขึ้นมาเสียดื้อๆ
จึงรีบเดินสวมใส่เสื้อคลุมอาบน้ำสีดำ เดินลงไปยังห้องโถงในบ้านทันที
“วูฟ”
“ครับนายท่าน”
“เด็กคนนั้นไปไหน”
“กลับบ้านไปแล้วครับ”
“นายปล่อยให้เธอกลับไปได้ยังไง??”
“ขอโทษครับ ผมนึกว่านายท่าน อนุญาตให้เธอกลับบ้านแล้ว”
“ไปสืบประวัติของเธอมาให้ฉัน ฉันต้องรู้ประวัติของเธอทั้งหมดภายในสามสิบนาที”
“รับทราบครับนายท่าน”
วูฟรับคำสั่งและรีบเดินไปประสานงานกับบอดี้การ์ดคนอื่นทันที
ส่วนมาร์คอฟก็เดินหมุนตัวกลับปังห้องนอนที่เพิ่งผ่านศึกรักระหว่างเขากับเธอ และเดินตรงไปยังห้องอาบน้ำเพื่อชำระร่างกาย
“เธอคิดว่าจะหนีฉันพ้นเหรอ น้ำแข็ง” เขาพูดจบก็เปิดน้ำจากฝักบัวให้สายน้ำกระทบลงมายังร่างกาย แต่ทว่าเมื่อเขานึกถึงเด็กสาวเมื่อคืนขึ้นมา และเสียงครางหวานๆ กับเนื้อตัวนุ่มๆ ของเธอ มันทำให้แก่นกายของเขานั้นกลับพองตัวขึ้นมาทันที ทำให้เขานั้นต้องหัวเสียเป็นอย่างมาก
“เธอกำลังทำฉันคลั่งมาก ยัยตัวแสบ”
มาร์คอฟพูดพร้อมใช้อุ้มมือของตัวเองกำรอบแก่นกายผ่านสายน้ำ หลังจากนั้นก็จัดการรูดขึ้นรูดลงจนในที่สุดน้ำรักของเขาก็พ่นออกมาปนกับสายน้ำ หลังจากนั้นก็รีบอาบน้ำแต่งตัวและเดินออกไปจากห้องนอนทันที
“นี่ประวัติของเธอครับนาย” วูฟเดินถือแฟ้มมาให้มาร์คอฟในห้องโถงที่แต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสแลคสีดำ คุมโทนให้ดูสุขมและน่าเกรงขามนั่งรอประวัติของเด็กสาวอยู่บนโซฟาราคาแพง
เมื่อเขาเปิดอ่านก็ทำให้ใบหน้าที่บูดบึ้งของเขานั้นกระตุกยิ้มขึ้นมาทันที
เพราะเขากำลังคิดหาวิธีให้เธอยอมเป็นของเขา ในครั้งแรกคิดว่าจะยาก แต่ทว่าพออ่านประวัติแล้ว ดูเธอเหมือนจะง่ายดายเหลือเกิน เพราะตอนนี้เธอนั้นกำลังต้องการเงินจำนวนมาก
แต่ภายในใจก็อดชื่นชมเด็กสาวคนนี้อยู่ลึกๆ ที่กตัญญูรู้คุณคนและยังทำงานส่งเสียตัวเองเรียน
แต่เมื่อนึกได้ว่าเธอต้องเป็นเด็กเสิร์ฟโชว์ใบหน้าและหุ่นสวยๆ ตามโรงแรมและคลับก็ทำให้เขาหุบยิ้มทันที
‘จะปล่อยให้ยัยตัวแสบไปยืนยิ้มในที่ทำงานให้ผู้ชายคนอื่นไม่ได้ คนที่เธอจะยิ้มหวานๆ ให้ ต้องเป็นแค่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้น’
“วูฟ เตรียมรถ เราจะไปหาเธอที่สลัมแห่งนี้ และเตรียมเงินสดหนึ่งล้านให้ฉันด้วย”
“ครับนายท่าน” วูฟโค้งคำนับก็รีบจัดการเตรียมรถหรูสีดำราคาแพงยังด้านหน้าคฤหาสน์ และไม่นานมาร์คอฟก็เดินขึ้นไปนั่งรถ
หลังจากนั้นล้อรถก็เคลื่อนตัวออกจากตัวคฤหาสน์ทันที
ท่ามกลางรอยยิ้มของมาร์คอฟ ที่วูฟแทบไม่เคยเห็นตั้งแต่ที่พ่อและแม่ของมาร์คอฟจากไป ทำให้เขารู้สึกได้ว่า เด็กสาวคนนี้คงจะเป็นคนพิเศษของผู้เป็นนายเขาแน่ๆ
ครืดๆๆๆ
เมื่อรถเคลื่อนตัวไปได้ไม่นาน จู่ๆ ก็มีสายเข้าหาวูฟทันที
“นายท่านครับ”
“อืม”
“เกรงว่าเราต้องเปลี่ยนเส้นทางกะทันหันครับ”
“เกิดอะไรขึ้น”
“ตอนนี้โกดังเก็บสินค้าที่รัสเซียระเบิด และสร้างความเสียหายหนักมากครับ คาดว่าเกิดจากศัครูฝ่ายตรงข้ามที่แอบเล่นงานตอนที่เราไม่ได้อยู่ที่นั่นครับ”
“โธ่เว้ย เปลี่ยนเส้นทางไปสนามบิน” มาร์คอฟออกคำสั่งอย่างหัวเสีย
ใจหนึ่งก็อยากจะไปหาเด็กสาวนั้น แต่ทว่าธุรกิจของเขาก็สำคัญไม่แพ้กัน
“ฉันเคลียร์งานเสร็จแล้วเจอกันยัยตัวแสบ” เขาถือประวัติของหญิงสาวและมองรูปที่อยู่ในแฟ้มด้วยความหงุดหงิดและหลับตาระงับอารมณ์เอาไว้
‘หวังว่ายัยตัวแสบคงไม่มีใครหน้าไหนมาจีบหรอกนะ’
- ผู้เขียน
