ของหวงมาเฟีย

ตอนที่ 11 พบกันครั้งที่สาม

สามเดือนผ่านไป...

มาร์คอฟใช้เวลาเคลียร์ปัญหาจากเหตุระเบิดโกดังในวันนั้นค่อนข้างนาน เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก

เมื่อสิ่งที่เขาต้องการจัดการไม่สามารถจัดการได้ภายในทีเดียวทั้งหมดในระยะเวลาอันสั้น

เขาคิดว่าอาจจะใช้เวลาแค่หนึ่งสัปดาห์เท่านั้นในการจัดการ แต่กลับยืดยาวมาถึงสามเดือน

"นายท่านครับ อีกสองวันเรามีนัดกับคุณเรียวตะ หุ้นส่วนของเราในการเจรจาผลกำไรไตรมาสแรกครับ" วูฟรายงานมาร์คอฟที่กำลังนั่งหลับตาอยู่เก้าอี้ทำงานภายในห้องทำงานขนาดใหญ่

"อืม ช่วยเตรียมของให้ฉันด้วย ฉันต้องการเดินทางไปประเทศไทยล่วงหน้าก่อนหนึ่งวัน"

"รับทราบครับนายท่าน" วูฟรับคำสั่งก็เดินออกจากห้องเพื่อเตรียมการให้มาร์คอฟทันที

เมื่อวูฟเดินออกไปจากห้องทำงาน มาร์คอฟก็ยกมือเลื่อนดูโทรศัพท์ทันที เขาใช้สายตามองดูหน้าจออย่างหลงใหล เมื่อพบกับรูปหญิงสาวที่ส่วมใส่ชุดนักศึกษายิ้มแป้นอย่างสดใสสมวัย

'ใช่' เขาสั่งให้ลูกน้องของเขาที่เมืองไทย คอยจับตาดูเธอเอาไว้ ตั้งแต่วันที่เขาบินกลับมาที่เมืองมอสโก

"เธอต้องเป็นของฉันคนเดียว พนิดา"

พนิดาคือชื่อจริงของหญิงสาว และในตอนนี้น้ำแข็งก็ทำงานอย่างขะมักเขม้นจนแทบไม่มีวันหยุด เพื่อส่งเสียตัวเองเรียน และในช่วงสามเดือนที่ผ่านมาก็เกิดเรื่องเศร้าขึ้นกับเธออีกครั้ง เมื่อยายจ๋าของเธอที่เป็นผู้ใหญ่ของเธอได้จากไปด้วยวัยชรา ทำให้เธอต้องโดดเดี่ยวและเหงาเป็นอย่างมาก แต่กระนั้นเธอกลับเข้มแข็งและเดินหน้าต่อไปเพื่ออนาคตที่สดใสของเธอ และยังมีพี่ภพเพื่อนข้างห้องคอยปลอบใจและดูแลเธอเป็นอย่างดี

"อ้าว น้ำแข็ง จะไปเรียนแล้วเหรอ??" ภพถามเธอในยามเช้า ขณะที่เขากำลังออกไปทำงาน

"ค่ะ วันนี้น้ำแข็งมีเรียนเช้าค่ะพี่ภพ"

"แล้วจะกลับดึกไหม??"

"วันนี้เป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ น้ำแข็งต้องกลับดึกเลยค่ะ เพราะว่าลูกค้าที่ร้านค่อนข้างเยอะ"

"ไม่ต้องทำงานหักโหมมากนะ"

"ช่วงนี้ต้องรีบหาเงินมาจ่ายค่าห้องค่ะ น่าจะอีกสักสองอาทิตย์ก็น่าจะได้ครบแล้ว"

"ดื้อนักนะ พี่บอกจะช่วยค่าห้องก็ไม่ยอมรับไว้" ภพยกมือลูบผมและจากนั้นก็ขยี้ศีรษะของเธออย่างเอ็นดู

เขาหลงรักเด็กสาวคนนี้เอาเสียมากๆ แต่ทว่าเธอกลับขีดเส้นคั้นกลางเอาไว้เป็นเพื่อนแค่พี่น้อง ทำให้เขาต้องถอยกลับมาหนึ่งก้าวและคอยดูการเติบโตของเธอ

"อย่าหยีผมหนูนะ เดี๋ยวหนูก็ไม่สวยหรอก"

"ใครไม่สวยกัน เดินไปไหนก็คนมองตามหลังทั้งซอยแล้ว ฮ่าๆ"

"ก็พี่ทำแบบนี้ก็จะไม่มีคนมองหนูแล้วนะ" "เดี๋ยวเขาก็คิดว่าหนูบ้าหรอก"

"ฮ่าๆ ไม่แกล้งแล้ว ไปเรียนเถอะ ตั้งใจเรียนนะ"

"ค่า หนูไปแล้วนะ" หญิงสาวบอกลาพิภพเสร็จก็รีบวิ่งไปรอขึ้นรถประจำทางที่ห่างจากห้องของเธอทันที

ณ มหาวิทยาลัย

"น้ำแข็ง เที่ยงแล้วไปทานข้าวกัน" พราวเพื่อนสนิทของเธอพูดกับเธอหลังจากเรียนเสร็จ

"อือ ไปสิ หิวมากเลย พวกเราไปกันเถอะ" พูดจบทั้งสองก็จูงมือกันเดินไปยังโรงอาหารของมหาวิทยาลัยทันที แต่ทว่าจู่ๆ ก็มีรถคันสีดำคุ้นตา มาจอดอยู่ที่หน้าคณะ และไม่นานก็มีชายหนุ่มชุดดำลงมาจากรถ และเดินตรงเข้ามาหาเธอ

เมื่อเธอมองดูเขาก็จำได้ทันที นั่นก็คือ บอดี้การ์ดที่ชื่อวูฟ ก่อนหน้านี้ที่เขาเคยขับรถเหยียบน้ำใส่เธอ 'เขารู้ได้ยังไงว่าเธอเรียนอยู่คณะนี้กันนะ??' เธอแอบสงสัยอยู่ภายในใจ

"สวัสดีครับ คุณน้ำแข็ง"

"เอ่อ สวัสดีค่ะ คุณวูฟ มาทวงเงินน้ำแข็งใช่ไหมคะ รอแปปนึงนะคะ เดี๋ยวน้ำแข็งหยิบให้ค่ะ" เธอถามเขากลับไป และกำลังจะหยิบเงินในกระเป๋าขึ้นมาเพื่อที่จะคืนให้กับเขา ที่เคยให้ยืมเป็นค่ารถออกมาจากบ้านใหญ่หลังนั้น

"เปล่าครับ พอดีเจ้านายผมอยากจะเจอคุณครับ"

"อะไรนะคะ??" หญิงสาวถามออกมาด้วยความตกใจ

"น้ำแข็ง เขาเป็นใครอ่ะ" พราวถามออกไปด้วยความสงสัย

เอ่อ "พี่คนนี้แหละที่ฉันเคยเล่าให้ฟังว่าเขาขับรถเหยียบน้ำใส่ฉันในวันนั้น" เธอเล่าแค่เรื่องราวที่โดนเหยียบน้ำใส่ แต่เธอนั้นก็อายเกินที่จะเล่าเรื่องที่มีควาสัมพันธ์กับชายหนุ่มด้วย จึงได้แต่เก็บเรื่องนี้ไว้เงียบๆ เพียงลำพัง

"อ้าว แล้วเขาจะมาทำอะไรอีก จะมาทวงเงินเธอเรื่องอะไร เขาสิต้องเป็นคนรับผิดชอบเธอ" พราวพูดออกมาอย่างไม่พอใจและจ้องมองไปที่วูฟอย่างไม่วางตา ส่วนวูฟนั้นก็จ้องกลับไปอย่างไม่แพ้กัน

"เอ่อ เข้าใจอะไรผิดไหมคะ คงจะมาหาผิดคนแน่ๆ เลยค่ะ เจ้านายของคุณน่าจะอยากเจอคนที่ชื่อเดียวกับน้ำแข็งแน่ๆ เลย แหะๆ" เธอพูดพร้อมกับยิ้มแหย่ออกไป เมื่อนึกถึงใบหน้าเขานั้นหัวใจของเธอก็เต้นรัวขึ้นมาทันที 'แล้วเขาต้องการจะเจอเธอทำไมกัน หรือว่าจะจ่ายค่าตัวที่เธอบอกว่าต้องการหนึ่งล้านกันนะ??' เธอไม่ต้องการหรอก จริงๆ แล้วตอนนั้นเธอแค่ต้องการประชดเขาก็เพียงแค่เท่านั้น

เธอคิ้วขมวดออกมาอย่างสงสัย

"ถูกคนแล้วครับ นายท่านต้องการเจรจาเป็นการส่วนตัวกับคุณครับ ได้โปรดไปกับผมเถอะนะครับ"

"เจรจา เรื่องอะไรเหรอคะ"

"ถ้าไปถึงก็จะรู้เองครับ"

"ฝากบอกเจ้านายของคุณด้วยนะคะ คือน้ำแข็งไม่มีอะไรจะเจรจากับเขาหรอกค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ" น้ำแข็งพูดจบก็จูงมือพราวเพื่อนสนิทของเธอจากไปทันที โดยที่พราวไม่ลืมหันหลังมาแลบลิ้นใส่วูฟที่กำลังยืนด้วยท่าทางนิ่งขรึมอยู่

ทั้งสองนั่งทานข้าวกลางวันกันเสร็จก็พากันแยกย้าย เพราะว่าพราวเพื่อนสนิทของเธอมีธุระกับครอบครัวที่ต้องไปทำต่อ จึงต้องปล่อยให้น้ำแข็งต้องเดินเตร่อยู่ในมหาวิทยาลัยเพื่อรอเวลาเข้างาน โดยเธอนั้นไม่รู้เลยว่ามีสายตาจับจ้องอยู่ไกลๆ

มาร์คอฟนั่งมองเธออยู่ในรถหรูคันดำ เขาอยากจะจับเธอมาตีก้นให้ลายไปเลย ที่เด็กสาวไม่ยอมมาหาเขา และเมื่อเช้ายังให้ไอ้ผู้ชายข้างห้องลูบผมอีก เขาอุตส่าห์รีบเคลียร์งานและบินกลับมาดูเธอจนแทบไม่ได้นอน เพื่อที่จะมาดูใบหน้าของเด็กสาว แต่ทว่าเธอกลับทำให้เขาหงุดหงิดหัวใจถึงสองครั้งในวันเดียวกันที่เขากลับมาเหยียบที่เมืองไทย

"ทำยังไงก็ได้ให้ยัยนั่นขึ้นมาบนรถคันนี้ภายในสิบนาที ไม่ว่าจะวิธีใดก็ตาม"

"รับทราบครับ"

"อุ้ย ปวดฉี่จัง สงสัยดื่มน้ำเยอะแน่ๆ เลย" น้ำแข็งที่นั่งอยู่บนโต๊ะม้าหินอ่อน นั่งอ่านหนังสืออยู่ก็วางหนังสือพร้อมกับรีบเดินตรงไปยังห้องน้ำ เมื่อเธอทำธุระเสร็จและกำลังล้างมืออยู่นั้น เมื่อเงยหน้ามองกระจกก็ทำให้เธอนั้นต้องตรงใจ เมื่อพบว่าวูฟ บอดี้การ์ดของชายหนุ่มคนนั้นยืนอยู่ข้างหลังเธอ

"คุณ เข้ามาในนี้ได้ยังคะ"

"ขอโทษนะครับ คุณน้ำแข็ง" วูฟโค้งคำนับให้กับเธออย่างสุภาพ และหลังจากนั้นก็ปิดปากเธอและอุ้มขึ้นรถหรูอย่างรวดเร็ว

"กรี๊ดดดดด กรี๊ดดด ปล่อยนะ ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ"

เธอกรีดร้องออกมาขอความช่วยเหลือ แต่ทว่าตอนนี้เป็นช่วงเรียนภาคบ่าย ทำให้ไม่มีผู้คนอยู่บริเวณที่เธออยู่เลย เธอพยายามดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จ และไม่นานตัวเธอก็ถูกดันเข้ามาภายในรถที่คุ้นหน้าคุ้นตา คันที่เธอไม่ต้องการจะขึ้นมันเลยแม้แต่น้อย

ตุบ!! ตุบ!! ตุบ!!

เธอพยายามดิ้นหนี และเปิดประตู แต่ไม่นานเธอนั้นต้องหยุดการกระทำทั้งหมดทันที เมื่อพบว่าเธอนั้นไม่ได้นั่งอยู่ภายในรถเพียงคนเดียว

"ไง น้ำแข็ง คิดถึงฉันไหม??"

"คุณมาร์คอฟ!!!!"