รุ่งเช้า…
พราวรีบตื่นเช้ากว่าปกติและขับรถคู่ใจของเธอไปยังคฤหาสน์ของเพื่อนรักของเธอ
ซึ่งก็เป็นคฤหาสน์ที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี เพราะบ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านของครามลูกพี่ลูกน้องเธอ
สรุปแท้จริงแล้ว น้ำแข็งและเธอก็เป็นญาติกันนั่นเอง โลกมันช่างบังเอิญเสียจริง
เมื่อมาถึงหน้าคฤหาสน์ก็พบน้ำแข็งนั่งรออยู่ในห้องรับแขก ก่อนที่พราวจะเข้าไปทักทายครามและคุณวินัย ก่อนที่ทุกคนจะแยกจากกันไปทำธุระของตนเองในช่วงเช้า
“พราว เธอกำลังจะไปเยี่ยมใครเหรอ” น้ำแข็งถามพราวในขณะที่เธอกำลังดึงที่คาดเข็มขัดนิรภัยภายในรถ
“เอ่อ ก็น้าเราเอง”
“แล้วพ่อกับพี่ครามเรารู้จักไหม จะได้ชวนท่านไปด้วยกัน”
“อย่านะ!!” พราวที่ได้ยินดังนั้นก็ร้องห้ามเสียงสูงขึ้นมา จนน้ำแข็งต้องเลิกคิ้วเป็นคำถาม
“ทำไมพูดเสียงดังจัง เราอยู่กันแค่สองคนเองนะ”
“ฉันคิดว่าน้าไม่ได้เป็นอะไรมาก พ่อและพี่ชายของน้ำแข็งไม่รู้จักหรอก เพราะเป็นญาติห่างๆ ฝั่งแม่เร
