รอเวลารัก

ทำไมผมต้องลืม

ณิชาTalk

เขาก้มหน้าอย่างเร็ว ไม่พูดไม่จา

นี่เขาจำมันได้หรอ จำได้แต่แกล้งจำไม่ได้นี่นะ ฉันอยากจะกรี๊ดตรงนี้เลยจริงๆ แล้วฉันควรทำตัวยังไงหรอ จะมองหน้าเขาได้ไหม

"ไซน์นี้ไม่มีสีดำนะคะ" พนักงานเดินมาบอกฉัน

แต่ฉันก็รีบเดินออกมาระหว่างที่เขากำลังก้มหน้า ฉันไม่อยู่แล้ว ไม่รู้จะพูดอะไรจะสบตาเขายังไง

บันไดเลื่อนอยู่ไหน ฉันต้องการออกไปจากที่นี่ มองไปทางไหนก็ไม่เจอบันไดเลื่อนเลย มีแต่ลิฟต์ที่อยู่ตรงหน้า เอาวะ ทนเอาหน่อยก่อนที่เขาจะตามมาทัน

ฉันเดินไปกดลิฟต์อย่างใจร้อนแต่ก็ไม่มาสักที พอลิฟต์เปิดก็รีบวิ่งเข้าไปแล้วกดปิด

"รอหน่อยค่ะ" แต่ยังปิดไม่สนิทเลยผู้หญิงคนนึงก็ส่งเสียงเรียกให้รอ ฉันก็เลยต้องเปิด

แต่พอประตูลิฟต์เปิดออกจนสุดแล้ว มันก็ไม่ใช่แค่ผู้หญิงที่เรียกฉันยืนอยู่คนเดียว แต่มันยังมีเขาอยู่ยื่นและจ้องหน้าฉันอยู่ด้วย

ตามได้ไงเนี่ย ฮืออออ

เขารีบก้าวเข้ามาอย่างเร็ว พร้อมกับสายตาที่เย็นชา

"ขอทางหน่อยนะคะ" ผู้หญิงเข็นรถเข็นเข้ามาพร้อมกับจับมือลูกชาย

ก่อนที่คนข้างหน้าฉันจะเดินถอยหลังมาจนแขนชนกับฉัน เพราะของในรถเข็นมันค่อนข้างชิ้นใหญ่

ตอนนี้คนในลิฟต์มีอยู่4คนพร้อมกับรถเข็นอีกหนึ่งคัน ฉันไม่รู้จะกลัวลิฟต์หรือกลัวเขาดี มันเป็นการขึ้นลิฟต์โดยไม่มีเพื่อนในรอบหลายปีเลยนะ นี่ฉันคิดถูกใช่ไหม

~พรึบ~

"แม่ครับ ทำไมไฟดับล่ะครับ" เสียงเด็กน้อยถามแม่

ฉันเองก็ตกใจไม่ต่างกันเลย ทำไมอยู่ๆไฟดับนี้ลิฟต์กำลังค้างใช่ไหม ตอนนี้ในลิฟต์มืดสนิทและลิฟต์ก็ไม่มีการเคลื่อนไหว ฉันเลี่ยงการขึ้นลิฟต์มาหลายปีแต่พอขึ้นทีก็ค้างเลยหรอ

ในลิฟต์นี้มืดสนิทมีเพียงแสงไฟจากโทรศัพท์เขาที่ส่องแล้วกดปุ่มขอความช่วยเหลือ

ฉันเริ่มหายใจติดขัดอย่างกลัว ก่อนจะค่อยๆก้าวถอยหลังจนหลังติดกำแพง สองมือกำแน่นพร้อมหลับตาปี๋

ในหัวฉันตอนนี้คือลิฟต์ที่ถูกดึงด้วยโซ่เพื่อนเพื่อใช้ขึ้นลง ตอนนี้ค้างอยู่ชั้น3 มันเหมือนกล่องที่ถูกโซ่ดึงไว้และพร้อมจะตกลงไปได้ทุกเมื่อ ยิ่งคิดความกลัวก็ยิ่งทวีคูณเพิ่มขึ้น

ฉันกำมือแน่นจนเล็บจิกไปในเนื้ออ่อนจนรู้สึกเจ็บ แต่ก็เลิกทำไม่ได้ สิ่งที่ฉันกลัวมาตลอดมันกำลังเกิดขึ้นแล้ว

"แม่ครับ เราจะไม่ตกลงไปใช่ไหม" เด็กน้อยถามแม่เสียงสั่น

"กลัวหรอ" คนข้างๆถามฉัน

ฉันไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาขึ้นมามอง เอาแต่กำมือแน่นหลับตาปี๋และน้ำตาที่กำลังไหลออกมา

ตอนเด็กๆฉันชอบฝันว่าตกจากที่สูงบ่อย ไม่สิฉันฝันแทบทุกวัน และก็กลัวตั้งแต่นั้นมา ไม่คิดว่าสิ่งที่กลัวมันกำลังเกิดขึ้น

"กลัวหรอณิชา" เขาถามย้ำ

"ฉันกลัว"

"ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องร้อง"

เขาจับมือทั้งสองข้างฉันขึ้นมาแล้วแกะออก ก่อนจะเอามือเขามาจับประสานไว้ให้ฉันผ่อนคลาย

"เราจะไม่ตกลงไปใช่ไหม"

"ไม่ เราจะไม่ตกลงไปคุณลืมตามองผมสิ" เขาบอกแล้วเช็ดน้ำตาให้

ส่วนฉันก็ค่อยๆลืมตาขึ้นทีละนิด ทั้งๆที่มันมืดมากแต่ฉันก็ยังมองเห็นหน้าหล่อๆของเขาชัดเจน

"ฉันกลัว ฮืออ"

ฉันร้องไห้แล้วอยากจะนั่งลงที่พื้น ไม่อยากยืนแล้ว ขามันแทบไม่มีแรงเลย

"ห้ามนั่ง ตอนนี้คาร์บอนไดออกไซด์กำลังลอยตัวอยู่ที่ต่ำห้ามนั่งเด็ดขาด"

ฮืออ ฉันกลัวใจจะขาดแล้ว แทบไม่มีแรงจะยืนแล้วเนี่ย

"เราจะไม่ตกลงไปใช่ไหม"

"ลิฟต์มีระบบป้องกันความปลอดภัย มีอุปกรณ์ตรวจจับความเร็วดักไว้ ถ้ามีการตกหรือการเคลื่อนที่ด้วยความเร็วเกินที่ตั้งไว้ มันจะถูกล๊อกให้หยุดทันที เราจะไม่มีทางตกลงไปแน่นอน"

พอได้ยินแบบนี้ฉันก็สบายใจขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังคงกลัวอยู่ แล้วเมื่อไหร่เขาจะแก้เสร็จ

"มองที่ผม แล้วไม่ต้องกลัว" เขาขยับมาใกล้ฉันแล้วช้อนหน้าให้มองเขา

ฉันไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่เขาพูดมันจริงหรือโกหกเพื่อให้ฉันไม่กลัว แต่พอได้ฟังแล้วฉันก็รู้สึกสบายใจขึ้นมากๆ

"ไม่ต้องกลัวหรอก เขากำลังช่วยพวกเราอยู่" และเขาก็ขยับมากอดฉัน ก่อนจะจับหน้าให้ซบลงที่อก

มันทำให้ความรู้สึกของวันนั้นกลับมาอีกครั้ง เขาดูแลเทคแคร์ดีเหลือเกิน

เราติดอยู่ในลิฟต์ได้ประมาณ10นาทีก็ออกมาได้ แต่ตอนนี้เรา2คนอยู่ในรถนานหลายนาทีแล้ว ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย

"คุณ ไม่ใช่สิอาจารย์"

ฉันไม่รู้ว่าจะเรียกเขายังไงแล้ว พออยู่ในสถานการณ์แบบนี้มันก็ยิ่งสับสน

"เรียกพี่ก็ได้ อายุเราห่างกันแค่2ปีเอง"

แต่ตอนแนะนำตัวเขาให้เรียกอาจารย์หนิ แล้วจะมาเรียกพี่ได้ไง

"ผมให้คุณเรียกได้แค่คนเดียว เอาไว้เรียกตอนที่เราอยู่ด้วยกัน2คน"

อยู่ด้วยกัน2คน?

"เรียกว่าคุณแทนได้ไหม เรียกพี่คงไม่เหมาะหรอก"

"งั้นเรียกว่าคุณฟอร์ส เรียกคุณไม่รู้ว่าเรียกใครบ้าง ผมไม่ชอบให้ซ้ำกับคนอื่น"

"ค่ะ แล้วคุณฟอร์สจำเรื่องวันนั้นได้ใช่ไหม"

"ได้ดิ ผมไม่ได้เมา"

จำได้ แต่ทำเป็นจำไม่ได้ ปล่อยให้ฉันเล่นละครอยู่คนเดียว

"งั้นเราก็ลืมๆมันไปเถอะ อย่าไปจำมันเลย"

เอาให้มันจบตรงนี้แหละ ไม่ต้องพูดถึงมันอีก เขาจะได้สอนอย่างสบายใจ ส่วนฉันก็เรียนแบบสบายๆ

"แล้วทำไมผมต้องลืม"

ทำไมต้องลืม? มันมีเหตุผลมากมายแหละที่เขาต้องลืม แต่งงที่ว่าทำไมถึงไม่ลืม เขาจะจำมันทำไม

"ตอนนี้คุณเป็นอาจารย์ ฉันเป็นนักศึกษาไง"

"แต่เรามีอะไรกันก่อนที่จะเป็นอาจารย์กับนักศึกษา ไม่ได้พึ่งมามีอะไรกัน" เขาพูดหน้านิ่ง

"...."

พอเขาพูดมาแบบนี้ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้ว ไม่มีอะไรจะพูดเลยจริงๆ

"บ้านอยู่ไหนเดี๋ยวไปส่ง"

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง" ฉันบอกให้เขาจอดแล้วขอบคุณ

"โอเคขึ้นแล้วใช่ไหม"

"..." ฉันจ้องหน้าเขาแต่ไม่พูด

โอเคเรื่องลิฟต์ แต่ไม่โอเคเรื่องเขานั่นแหละ

"ไม่ต้องห่วงหรอก ผมจะไม่พูดเรื่องของเราที่มหาลัย"

"ค่ะ"

"อะ" แล้วเขาก็ยื่นถุงกระดาษมาให้ฉัน

พอเปิดดูเท่านั้นแหละก็เห็นว่ามันเป็นเสื้อชั้นในของร้านที่ฉันวิ่งออกมา

"ณิชาเดินออกมาก่อน ผมเลยไม่รู้ว่าชอบสีไหนเห็นวันนั้นใส่สีดำผมก็เลยเอาสีดำ"

ความจำดีมาก แต่มันก็ไม่ควรจำไหม

"ไหนบอกว่าจะไม่พูดไงคุณฟอร์ส แล้วอย่างอื่นมันก็มีให้จำตั้งเยอะทำไมไม่จำ"

"ผมก็จำได้หมดนั่นแหละ กลิ่นตัว ไซน์หน้าอก หรือแม้แต่ขี้แมลงวันที่หน้าอกซ้ายของณิชา ผมก็จำได้"

"คุณฟอร์ส" ฉันยกมือปิดปากเขาอย่างไว

เขาจับมือฉันออกแล้วจ้องหน้า

"ขอผมเข้าห้องน้ำหน่อยได้ไหม"

เข้าห้องน้ำหรอ.. ไม่ได้ดิ ถ้าเขาเข้าไปเพื่อนฉันต้องเห็นแน่

"ไม่ได้ค่ะ คุณฟอร์สไปเข้าร้านกาแฟข้างหน้าเถอะ"

"ไม่อยากให้ผมเข้าหรอ"

"..." แล้วฉันจะตอบยังไงดีเนี่ย

"โอเค ไม่เข้าก็ได้"

"ขับรถกลับดีๆนะคะ" ฉันรีบลงจากรถเขาแล้วเดินเข้าบ้าน