รอเวลารัก

ระยะห่าง

ฟอร์สTalk

ไม่ให้เข้าบ้านเพราะมันไม่เหมาะ? มันไม่เหมาะหรือซ่อนใครไว้ คงไม่ได้แอบผัวมาวันไนซ์กับผมหรอกนะ เพราะวันนั้นเธอเองก็บอกว่าไม่มีแฟน

"คุณฟอร์สรับอะไรทานให้ชื่นใจไหมคะ" ป้าแม่บ้านวิ่งมาถาม

"ต่อไปนี้ป้าเรียกผมว่าคุณหนูหรือฟอร์สเฉยๆ เถอะครับ"

"ทำไมล่ะคะ ป้าก็เรียกของป้าแบบนี้มาตั้งแต่คุณฟอร์สเด็กๆ"

"แต่ตอนนี้ผมไม่ชอบ" ผมตอบแล้วเดินเข้าห้อง ผมไม่ชอบอะไรที่มันซ้ำกับคนอื่น คุณฟอร์สให้แค่ณิชาเรียกก็พอ

ผมเดินเข้ามาในห้องแล้วไปนั่งที่โต๊ะทำงานพลางคิดอะไรไปเรื่อยๆ

เรื่องคืนนั้นของผมกับเธอผมจำมันได้หมด ผมไม่ได้เมา แถมผมยังรู้สึกดีอีกด้วย ผมคิดว่าตื่นเช้ามาต้องได้รู้จักเธอให้มากขึ้น ผมต้องได้ไลน์หรือเบอร์เธอไว้

แต่ความจริงก็คือ ตื่นเช้ามาผมก็ไม่เจอเธอเลย

ผมพยายามตามหา ไปที่ร้านเดิมในเวลาเดิมทุกๆวัน แต่ก็ไม่มีวี่แวว จนได้มาเจอเธออีกครั้งที่มหาลัย ตอนนั้นผมโคตรตกใจเลยที่เจอเธอ และเธอเองก็คงตกใจไม่ต่างจากผม

เธอพยายามหลบหน้า ก้มหน้าไม่สบตา เธอคงกลัวผมจำได้ ผมก็เลยทำเป็นจำไม่ได้เพราะไม่รู้จะเอาไงต่อ

จากที่อยากสานต่อพอมันได้อยู่ในสถานะอะไรแบบนี้มันก็คงทำไม่ได้แล้วแหละ

"ทำไมถึงไม่ให้เข้าบ้าน มีคนอยู่ในบ้านหรอ" ผมพูดกับตัวเอง

มันอดคิดเรื่องนี้ไม่ได้เลย เรื่องของเรามันผ่านมาแค่2อาทิตย์ เธอจะมีแฟนแล้วหรอ ได้เปิดประสบการณ์เรื่องเซ็กส์ก็เลยมีแฟนว่างั้น

"พี่ฟอร์สม๊าเข้าไปได้ไหมครับ" เสียงม๊าผมเรียกถาม

"ครับ" ผมตอบแล้วทำเป็นหยิบแฟ้มมาเปิด ให้มันเหมือนว่าผมกำลังทำงาน

"ทำงานอยู่หรอ ว่างคุยกับม๊าไหม"

"ว่างครับ"

แล้วม๊าผมก็นั่งลงที่ตรงข้าม

"เป็นยังไงบ้างลูก สอนอาทิตย์แรก"

"ก็ดีครับ ยังไม่ได้สอนหรอกคาดว่าน่าจะเป็นอาทิตย์หน้า"

"มีอะไรบอกลุงจอร์ดได้เลยนะ"

"ครับ"

ลุงจอร์ดเป็นพี่ชายของม๊าผมและเป็นอธิการด้วย

"รีบหาตัวเองนะลูกว่าชอบแบบไหน ไม่ต้องกดดันตัวเอง ไม่ชอบสอนก็ออกมาบริหาร"

"ครับม๊า"

ผมพึ่งจบจากออสเตรเลียได้2เดือน พอจบแล้วก็รีบกลับไทย ป๊าอยากให้บริหารธุรกิจที่บ้าน ม๊าอยากให้เป็นอาจารย์เพราะผมเกรดค่อนข้างดี บวกกับพี่ชายเป็นอธิการด้วย

พอมีตำแหน่งว่างก็อยากให้ลองดูสัก3เดือน ไม่ชอบก็ออกมาบริหาร แต่ถ้าชอบก็ทำต่อ ผมก็ทำตามที่เขาบอกไป ใช้ชีวิตให้มันง่ายๆอยากทำอะไรก็ทำ

วันต่อมา...

"ไอ้มาโน่" ผมเรียกไอ้มาโน่ที่เดินออกมาจากตึกอธิการ

"เฮียฟอร์ส" มันรีบวิ่งมาหาผมอย่างดีใจ

ผมกับมันเป็นลูกพี่ลูกน้องกันยังมีไอ้เจย์โน่แฝดมันอีกคน พวกมันเป็นลูกลุงจอร์ดก็อธิการนั่นแหละ

เมื่อก่อนตอนที่อยู่เมื่องนอกพวกเราอะแสบสุดแล้ว แสบจนพ่อมันเรียกตัวกลับมา ส่วนผมก็ถูกส่งไปออสเตรเลีย

"เห็นป๊าบอกว่าเฮียกลับมาแล้ว แล้วก็มาสอนด้วยสอนปีไหนอะ"

"ปี1 กับปี3"

"โห้ อาจารย์ฟอร์ส สาวเยอะเลยดิเนี่ย"

"ไร้สาระ แล้วไอ้เจย์โน่อะได้ข่าวว่าเกือบตาย หนีไปเมกา"

"มันไม่ตายง่ายๆหรอกเฮีย ทำแต่เรื่องเหี้ยๆแต่เสือกได้เมียดี"

"แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน"

"ก็เรียนอยู่นี่แหละ เมียให้อภัยแล้วเป็นคนขึ้นมาแล้ว"

"เรียนหรอ แต่มันไม่ได้สอบหนิ"

"มันลูกใครเฮีย มันบอกป๊าว่าขอเรียนไปก่อน แล้วจบจะมาตามเก็บเทอมที่ไม่ได้สอบพร้อมรุ่นน้อง"

เรียนไปก่อนค่อยมาตามเก็บ มันมีที่ไหนวะ มันก็คิดได้เนาะ

"เด็กเส้นฉิบหาย"

"มันก็เส้นกันหมดนั่นแหละ"

มันคงรวมถึงผมด้วยใช่ไหม

"ผมไปแล้วนะเฮีย"

"เอ้อ ไว้นัดกินข้าวกัน"

"คนอย่างพวกเรามันต้องกินเหล้าดิเฮีย"

ผมส่ายหน้าให้มันแล้วเดินเข้าตึกอธิการ

ณิชาTalk

หลายวันต่อมา...

วันนี้เป็นวันแรกที่เราต้องมาเรียนของคุณฟอร์ส ไม่สิ อาจารย์ฟอร์ส ตอนนี้เราไม่ได้อยู่กันสองคนแล้ว แต่ฉันไม่รู้เลยว่าต้องทำหน้ายังไง

บอกให้เขาลืมๆมันไปเขาก็ถามกลับมาลืมทำไม ทำไมต้องลืม

"สวัสดีครับนักศึกษา" เขาเดินทำหน้านิ่งเข้ามาพร้อมกับหนังสือในมือ

"สวัสดีค่ะ/ครับ"

ก็แนะนำไปแล้วว่าอย่าทำหน้านี้เวลาสอน มันทำให้เขาดูหยิ่งๆ แล้วแบบนี้ก็ไม่มีใครอยากจะตั้งใจเรียนด้วยหรอก

"เรามาเริ่มกันเลยดีกว่านะครับ"

มาถึงก็เริ่มเลย ไม่มีการละลายพฤติกรรมก่อน ไม่มีการพูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบอะไรก่อนเลย ทั้งๆที่ก็บอกไปแล้วว่าให้ทำความรู้จักก่อน นักศึกษาเขาจะได้อยากเรียนด้วย

เขาเริ่มอธิบายไปเรื่อยๆตามสไลด์ที่ส่งมาให้ วิธีการสอนของเขาเข้าใจง่ายเลยนะ แต่คนอื่นไม่รู้ว่าไง แต่ฉันชอบเลยแหละ

แต่ยังขาดตรงที่เขาไม่แวะถามเวลาสอนตัวอย่างเสร็จ ถ้าถามนักศึกษาก็จะตั้งใจฟังเพราะกลัวตอบไม่ได้ แบบนี้จะได้มีส่วนร่วมมากขึ้น

"อาจารย์ฟอร์สทำไมหล่อจังวะ ถ้าได้กินสักครั้งจะตั้งใจเรียนเลย"

อีกเช่นเคย เสียงกลุ่มข้างหลังคุยกันเรื่องเขา

"หยุดค่ะ ตามคิวเนาะ ฉันทักไปคุยก่อนก็ต้องกินก่อน"

"ถ้าได้กินแล้วบอกด้วยนะว่ากรุบไหม"

"ฮ่าๆ" แล้วเขาก็พากันหัวเราะ

ทักไปคุยก่อน? วันนั้นพวกเขายังคุยกันว่าอาจารย์ไม่ตอบอยู่เลย ตอนนี้เขาตอบแล้วหรอ

"ไม่เรียนก็หุบปากรำคาญ" ไรเฟิร์นหันไปพูด

"ตั้งแต่มีผัวเป็นลูกอธิการก็ปากเก่งขึ้นเยอะเลยนะ"

"มันเกี่ยวอะไร ก็พวกแกเอาแต่คุยเรื่องผู้ชายมันน่ารำคาญนะรู้ตัวไหม ไม่เรียนก็นั่งเงียบๆไปดิ"

"พอแล้วไรเฟิร์น" ฉันห้ามเพื่อนไว้

"ใครมีอะไรสงสัย ยกมือถามเลยนะครับ" พอสอนเสร็จเขาก็ถาม

"อาจารย์คะ แล้วสไลด์วันนี้จะส่งเข้าไลน์ให้ไหมคะ" ข้างหลังยกมือถาม

"ผมส่งไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว คุณไม่เปิดดูเลยหรอครับ"

ถามอะไรไม่เข้าเรื่อง หัวจะปวด เห้อ

"เสร่อ" เป็นไรเฟิร์นที่เอ่ยขึ้นลอยๆ นี่ก็สายบวกจริงๆ

"ถ้าไม่มีคำถาม ก็ช่วยดูแบบทดสอบท้ายสไลด์หน่อยครับ จับคู่แล้วเลือกทำแค่1ข้อ ส่งผมตอนนี้แหละ คงทำไม่ถึง5นาทีหรอก"

"กูคู่กับณิชา พวกมึงคู่กันสองคน พอดีเลยวะ" ออกัสรีบขยับมาหาฉัน

"รู้แล้ว ถ้ามึงไม่คู่กับณิชา5โมงเย็นก็ไม่ได้กลับหรอก" ไอว้าพูดแซวมัน

"เราทำข้อ3เนาะ เดี๋ยวพวกฉันทำแล้วเอาไปให้แกดูว่าถูกไหม"

"โอเค"

แล้วเราก็เริ่มทำไรเฟิร์นกับไอว้าก็ช่วยกัน ส่วนไอ้ออกัสก็เกาะแขนฉัน นวดแขนให้อยู่นี้แหละ

"คุณไม่ทำหรอครับ" อยู่ๆคุณฟอร์สก็เดินมาตรงหน้าฉันแล้วถามไอ้ออกัส

"นี่ครับคู่ผม" มันชี้ฉัน

"แต่ผมไม่เห็นว่าคุณจะช่วยเพื่อนทำเลย เอาแต่เกาะแขน ถ้าทำไม่ได้จริงๆก็ลุกไปหาผม ผมจะสอนให้"

"ไม่เอาครับ เดี๋ยวกลับบ้านไปเพื่อนผมก็สอนผมอยู่ดี" มันตอบแต่ไม่ได้ปล่อยจากแขนฉันเลย

ส่วนคนตรงหน้าก็ทำหน้านิ่งแล้วมองมาที่ฉัน อยากจะขอซื้อจริงๆเลยหน้าแบบนี้ ไม่มีความเป็นมิตรเลย

"งั้นก็เว้นระยะห่างของเก้าอี้ด้วยครับ คนจะเดินไปเดินมาจะได้ไม่ต้องอ้อม"

เขาใช้ปากกาเขี่ยมือมันออกจากแขนฉัน ไอ้ออกัสก็ทำตามอย่างงงๆ

พอมันมีช่องว่างแล้วเขาก็เดินแทรกไปข้างหลัง อะไรของเขา มันไม่ใช่ทางเดินสักหน่อย ทางเดินก็มีตรงที่เขาเว้นไว้ทำไมไม่ไปเดิน

"อะไรของเขาวะ" ไอ้ออกัสหันมาหาฉันแล้วทำหน้างง ก่อนจะลุกขยับเก้าอี้มาอีก

"นักศึกษาครับ ผมบอกว่าเว้นระยะห่าง"

แต่เขาก็ส่งเสียงเข้มขึ้นจนออกัสนั่งลงที่เดิม