รอเวลารัก

คนเห็นแก่ตัว

ณิชาTalk

"วันนี้พอแค่นี้นะครับ มีใครมีอะไรสงสัยไหม"

"อาจารย์คะ ทำไมอาจารย์ไม่ตอบไลน์หนูเลยล่ะคะ หนูทักไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว" เป็นข้างหลังที่ยกมือถาม

ทำไมไม่ตอบ? แสดงว่าเขายังไม่ได้ตอบใครเลยใช่ไหม ฉันก็นึกว่าเขาตอบไปแล้ว

"ผมไม่ค่อยเล่นโทรศัพท์ นักศึกษามีอะไรก็ถามได้เลยนะ"

"ถามได้เลยหรอคะ"

"ครับ"

"อาจารย์มีแฟนยังคะ" พอถามแล้วก็หัวเราะ ซุบซิบกัน

"เหมือนเขาจะเอามัน" ไอ้ออกัสเอ่ยอย่างโมโห

คนถูกถามที่ยืนอยู่หน้าห้องหันมามองฉัน

"ผมขอไม่ตอบแล้วกัน มันเป็นเรื่องส่วนตัวของผม แล้วทีหลังอย่าถามอะไรที่มันไม่เกี่ยวกับการเรียนนะครับ มันเสียเวลาคนอื่นที่ต้องมานั่งฟัง"

เขาตอบหน้านิ่ง ตอนนี้เขาเริ่มทำหน้านิ่งๆอีกแล้ว

"เวลาผมสอนช่วยตั้งใจฟังหน่อยนะ ปี3แล้วเทอมหน้าก็ฝึกงานอย่าเอาแต่เล่น อย่าเอาแต่คุย พอผมให้ทำแบบฝึกหัดก็ทำไม่ได้ทั้งๆที่ผมพึ่งสอนไป"

"ว่ากูแน่เลย" ออกัสเอ่ยเบาๆ

เมื่อกี้เขาก็ไม่ได้ดูโมโหอะไรมากนะ แต่ทำไมตอนนี้ดูเหมือนคนละคนกันแบบนี้ ไปโกรธใครมา

"อย่ามาคุยกันในคลาสผมอีก"

เห้อ ฉันก็เข้าใจเขานะว่าเพื่อนก็ไม่ควรคุยกัน แต่เขาก็ไม่ควรจะมาด่าหรือดุรวมแบบนี้ มันพึ่งคาบแรกอยู่เลยก็ด่าแล้ว เดี๋ยวเพื่อนก็ไม่ชอบเขาเอาหรอก แล้วแบบนี้ใครจะอยากเรียน ให้คำแนะนำไปก็ไม่ฟังเลย

"ครั้งหน้าใครไม่สนใจก็เรื่องของคุณ ไม่ได้ก็คือไม่ได้ ถือว่าผมบอกแล้วนะ"

ถือว่าผมบอกแล้ว? หมายความว่าอะไร เขาจะไม่สนใจแล้วใช่ไหม

ก็ใช่สิเขาเก่งหนิแค่ตั้งใจนิดหน่อยก็เข้าใจหมด แต่เขาอาจจะลืมไปนะว่าคนเรามันถนัดไม่เหมือนกัน บางคนเขาก็ตั้งใจแล้วแต่มันไม่เข้าใจไง เขาจะทำแบบนี้ไม่ได้

เอาแต่สอนไม่สนใจแบบนี้ก็เท่ากับทิ้งเพื่อนที่ไม่เก่ง ไม่เข้าใจไว้ข้างหลังสิ จะสอนแต่คนที่เก่งที่เข้าใจมันไม่ได้หรอกนะ

ฉันชอบเลยนะที่เขาสอนเข้าใจมากๆด้วย แต่เพื่อนคนอื่นล่ะเขาจะได้อะไร

"หัวหน้าห้องตามผมไปที่ห้องพักด้วย"

"ขอบคุณครับ/ค่ะ"

"ครับ" แล้วเขาก็เดินออกไป

หัวหน้าห้องตามผมไปหรอ ฉันไม่อยากจะไปเห็นหน้าคนเห็นแก่ตัวเลย อะไรที่แนะนำไปเขาไม่ทำเลยแล้วแบบนี้จะมาถามทำไม

"เด็กนอกแน่เลยความคิดแบบนี้ เก่งไม่เอาใคร" ไอ้ออกัสพูด

ไม่สนหรอกนะว่าเขาจะจบจากที่ไหน แต่สิ่งที่เขาต้องทำคือสนใจเด็กที่ตัวเองสอนด้วย

"เดี๋ยวกูมานะ"

ฉันเดินออกจากห้องอย่างหงุดหงิด

"ขออนุญาตค่ะ" ฉันเดินเข้าไปยืนอยู่ที่หน้าผมโต๊ะเขาแล้วก้มหน้า

"นั่งก่อนสิ"

"ไม่เป็นไรค่ะ อาจารย์มีอะไรก็รีบพูดมาเถอะ"

"ห้องนี้เป็นห้องส่วนตัวของผม ตอนนี้เราอยู่กันแค่สองคน"

เขาคงหมายความว่าอยากให้ฉันเรียกเขาว่าคุณฟอร์สสินะ ไม่เอาหรอกมันดูสนิทกันเกินไป ฉันไม่อยากสนิทกับคนเห็นแต่ตัว

"อาจารย์มีอะไรก็รีบๆพูดทีเถอะค่ะ" ฉันยังคงไม่นั่ง และจะไม่นั่งด้วย

"ณิชา" เขาเรียกนฉันเสียงเข้ม

"คะ อาจารย์" ฉันเน้นคำว่าอาจารย์

"...." เขาวางปากกาแล้วจ้องหน้าฉันไม่พูดไม่จา

"ถ้าอาจารย์ไม่พูด ฉันขอ"

"ผมทำอะไรผิด" เขาแทรกขึ้น

ผมทำอะไรผิด? นี่เขาไม่รู้เลยหรอว่าตัวเองทำอะไรผิดบ้าง

เขาไม่ฟังสิ่งที่ฉันแนะนำเลย ไม่มีการยิ้ม ไม่มีการพูดคุยแบบสนุกๆก่อนเรียน คาบแรกก็ดุก็บ่น เขาทำแบบนี้มันไม่มีคนอยากเรียนหรอก มันจะมีแต่คนไม่ชอบหน้าเขา

"ตอบผมสิณิชา"

"ไม่รู้จริงๆหรอคะว่าทำอะไรผิด"

"ณิชา"

"ถ้าแนะนำไปแล้วไม่ทำตาม ทีหลังก็ไม่ต้องมาขอคำแนะนำหรอกค่ะ" ฉันบอกเขาแล้วเดินออกมา

ก็สอนไปเลยสิ สอนไปคนเดียวเลยไม่ต้องสนใจนักศึกษาหรอก เดี๋ยวฉันกลับไปติวให้เพื่อนเองก็ได้

อย่างที่ไอ้ออกัสบอกแหละเขาคงเป็นนักเรียนนอกดูจากการพูด การคิดอะไรต่างๆแล้ว คงเรียนเก่งมากๆเลยสิอายุแค่25จบโทแล้ว

แต่ถ้าเก่งแบบนี้ เก่งแบบไม่มีเพื่อนมาด้วยฉันก็ไม่เอาหรอก

หลายชั่วโมงต่อมา...

ฉันกำลังกินมาม่าพร้อมกับดูซีรี่ย์ไปด้วย ส่วนเพื่อนไปกับแฟน ไอว้าไปบ้านโนอา ไรเฟิร์นก็ไปดูหนังกับเจย์โน่ แต่เขาก็ชวนนะ ฉันเองแหละที่ไม่ไปดูหนังมันต้องไปกับแฟนแค่สองคนดิ

~ตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ~

ฉันรีบกดปิดเสียงในไอแพดแล้วเอียงหูฟังว่ามันคือเสียงอะไร

~ตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ~

อ่อ เสียงคนเคาะประตูหน้าบ้าน ใครกันหรอไรเฟิร์นไม่ได้เอากุญแจไปรึไง

"รอก่อนนะ"

ฉันบอกให้ไรเฟิร์นรอแล้วรีบยกน้ำขึ้นดื่มก่อนจะวิ่งออกไปเปิด

"ไม่ได้เอากุญ อาจารย์"

พอเปิดประตูเท่านั้นแหละ คนที่เคาะประตูมันไม่ใช่ไรเฟิร์น แต่มันคืออาจารย์ที่เห็นแก่ตัวคนนึง พูดแค่นี้ก็พอจะนึกออกเนาะ

"เรียกผมว่าคุณฟอร์สได้แล้ว"

มาเพื่อจะให้ฉันเรียกว่าคุณฟอร์สหรอ เขาเป็นอะไรมากไหม ฉันไม่มีทางเรียกหรอก

"อาจารย์มาทำไมคะ"

"ณิชา" เขาเรียกฉันเสียงเข้ม ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน

"อาจารย์ไม่มีสิทธิ์เข้ามานะ" ฉันผลักเขาไว้

"ผมผิดอะไรหรอณิชา คุณช่วยบอกผมได้ไหม" เขาก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไรเลยหรอ เก่งมากไม่ใช่รึไงแล้วทำไมถึงไม่รู้อะ

"เก่งขนากนี้ทำไมถึงไม่รู้ล่ะคะว่าตัวเองผิดอะไร"

"คุณก็บอกผมมาสิ"

"อย่าเข้ามา" ตอนนี้เขากำลังเดินหน้าเข้ามาในบ้านฉัน

"ผมไม่ออกจนกว่าจะรู้ว่าณิชาโกรธอะไร หรือว่าโกรธที่ผมว่าเพื่อนคุณ มันก็สมควรแล้วไหม นั่งซบนั่งเกาะแขนอยู่แบบนั้น แล้วณิชาก็ยอมให้เขาเกาะอยู่ได้"

เขาพูดถึงออกัสใช่ไหม...

เป็นบ้ารึไง เขาหลงประเด็นไปเรื่อยแล้ว

"ทำไมพูดมากจังวะ ออกไป" ฉันพยายามผลักเขา

เขามันบ้าไปแล้ว ตั้งแต่มาก็พูดไม่หยุด เอาแต่ตั้งคำถาม แล้วทำไมเวลาสอนไม่พูดไม่ตั้งคำถามแบบนี้บ้างอะ

"เรียกผมว่าคุณฟอร์ส"

"ไม่ ออกไปได้แล้วเดี๋ยวมีคนมาเห็น"

"ทำไม ซ่อนใครไว้หรอ" แล้วเขาก็พุ่งเข้าไปในบ้านฉันอย่างเร็ว

มันอะไรกันเนี่ย ก็แค่คำว่าคุณฟอร์สเขาต้องการมันมากเลยหรอ ทำไมมันถึงทำให้เขาเป็นบ้าได้ขนาดนี้