รอเวลารัก

โลกกลม

ณิชาTalk

วันต่อมา...

ฉันตื่นแล้ว แหละรีบแต่งตัวให้เรียบร้อยในขณะที่คนข้างๆยังคงหลับอยู่

ฉันคงไม่รอเขาตื่นมาหรอก เพราะไม่รู้จะสู้หน้าหรือมองตายังไง พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วมันก็รู้สึกว่าเขินเอามากๆ

แต่ก่อนจะกลับฉันก็เดินมาจ้องหน้าหล่อๆที่หลับอยู่คนอะไรมันจะหล่อขนาดนี้

"นอนบ้านไอซ์มาหรอ" พอก้าวเข้าบ้าน นาชิพี่สาวฉันก็เอ่ยถาม

"อืม" ฉันตอบแล้วเดินเข้าห้องไป

เมื่อคืนฉันไปเที่ยวกับเพื่อนมัธยมมา และสุดท้ายก็ออกไปกับคนอื่น

เอาจริงๆก็ไม่อยากโกหกหรอก แต่มันก็ต้องโกหก

"เห้อ" ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่อยู่บนเตียง

ทำไมรู้สึกว่าอยากมีแฟนจัง อยากใจฟู นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้รู้สึก ไรเฟิร์นก็โดนเจย์โน่จองด้วยแหวนไปแล้ว ส่วนไอว้าก็รักกันมา5ปี ไม่นานเขาก็คงแต่ง

หลายอาทิตย์ต่อมา...

พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้ว แต่วันนี้ฉันก็อยู่ที่บ้านเช่าคนเดียว เพื่อนจะมาพรุ่งนี้ตอนเย็น เอาจริงๆชีวิตปิดเทอมฉันไม่มีอะไรมากหรอก

เที่ยว เล่น ทำงาน กิน นอน วนๆอยู่แบบนี้ แต่หลังๆมาฉันก็เอาแต่คิดถึงเรื่องวันนั้น

มันรู้สึกว่าเสียดายเอามากๆที่ไม่ได้รู้จัก หรือถามชื่อเขา พอเสียดายแล้วก็ยิ่งทำให้ฉันคิดถึงแต่เรื่องคืนนั้นหรือว่าเป็นเพราะฉันติดเซ็กส์หรอ ก็ไม่น่าใช่หรอก แต่ทำไมเอาแต่นึกถึงเขา

คงเป็นเพราะคำพูดกับสายตาแพรวพราวพวกนั้นแน่นอน

'ไหวไหมคะ ทนได้ไหม เก่งมาก เด็กน้อย คนเก่ง โดนลงโทษ'

คำพวกนี้วนอยู่ในหัวฉันตลอดเวลา เขาเป็นคนที่ทริคฉันดีมากๆ มันเลยทำให้ฉันเสียดาย ถ้าได้รู้ชื่อ หรือรู้ว่าเขาเป็นใครมันก็คงดี

"เสียดาย เสียดาย เสียดาย" ฉันพูดกับพี่หมอนข้าง

เห้อ นอนด้วยกันทั้งคืน ไม่รู้แม้แต่ชื่อเขาณิชาเอ้ย

วันต่อมา...

"สวัสดีครับหัวหน้าณิชา เทพณิชา เพื่อนณิชา นี่คือของฝากจากผม"

ออกัสเดินเข้ามาแล้วยื่นถุงกระดาษให้ฉัน พอเปิดกูก็เห็นว่าเป็นเสื้อฮูด

"รบกวนแบกผมอีกเทอมนะครับ"

"ว่าละ" ก็นึกว่าจะมีน้ำใจ แต่ที่ไหนได้หวังประโยชน์

"หัดทำอะไรด้วยตัวเองหน่อย" ไอว้าที่นั่งข้างๆฉันเอ่ย

"เสือก อย่ามาเก่ง ผัวไม่อยู่แล้วนะลืมหรอ"

"...." ไอว้าไม่ตอบอะไรแต่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

"ไอ้ออกัส แกล้งเพื่อนทำไม" ฉันหันไปดุมันแล้วตบไหล่ไอว้า

"ฮืออ คิดถึงโนอาอะ ต่อไปก็คงไม่ได้กินก๋วยเตี๋ยวอร่อยๆอีกแล้วใช่ไหม"

"มึงพูดเหมือนมันตายเนาะ ก็แค่ไปฝึกงานตอนเย็นก็เจอกัน"

ใช่ ตอนเย็นก็เจอกันแต่ฉันก็เข้าใจนะ คนมันอยู่ด้วยกันมาแบบนี้ตลอด3ปี กินข้าวเที่ยงด้วยกัน พอมาแยกมันก็คงไม่ชิน

"ไม่ได้มาสายใช่ไหม" เป็นไรเฟิร์นที่เดินเข้ามา

"คิดว่าเป็นลูกสะใภ้อธิการแล้วจะมาตอนไหนก็ได้หรอ มึงเปลี่ยนไปนะไรเฟิร์น"

"เปลี่ยนห่าอะไร กูเดินขึ้นมาลิฟต์แถวมันยาวมึงบ้าปะเนี่ย"

จริง ไอ้ออกัสมันเป็นไร

"ณิชาอาจารย์ออมเรียกหัวหน้าห้องอะ" ไรเฟิร์นบอกฉัน

"เรียกฉันหรอ"

แล้วฉันก็รีบลุกไปหาเขาที่ห้องพักอาจารย์

"ณิชา อาจารย์นิภาพัตแจ้งพวกเธอแล้วใช่ไหมว่าเขาลาคลอด" อาจารย์ออมเอ่ยถาม

"แจ้งแล้วค่ะ"

"โอเค งั้นวันนี้พวกเธอมีเรียนของเขา จะมีอาจารย์คนใหม่ไปสอนแทนนะ รบกวนแจ้งเพื่อนด้วย และอย่าพากันแสบให้มันมากละ"

"ค่ะ" แล้วฉันก็เดินออกมา

อาจารย์คนใหม่หรอ จะสอนเป็นยังไง โหดไหม แล้วฉันจะเก็บA ได้ไหมเนี่ย ยิ่งต้องเก็บให้เยอะๆอยู่ เดี๋ยวปีหน้าฝึกงานแล้ว

"เพื่อนๆเดี๋ยวจะมีอาจารย์คนใหม่มาสอนแทนอาจารย์นิภาพัตที่เขาลาคลอดนะ "

"ผู้หญิงหรือผู้ชาย" ปามเพื่อนผู้หญิงที่เคยมีเรื่องกับไอว้าถาม

"ไม่รู้อะ ก็รอดูเอาดิ" ฉันจะไปรู้หรอว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย

"ขอให้เป็นผู้หญิงเถอะสาทุ แล้วก็เอาไม่แก่ด้วย ไม่อยากโดนบ่น" ออกัสยกมือสาทุ

"ผู้หญิงหรือผู้ชายสำคัญด้วยหรอ ในเมื่องานมึงก็ไม่เคยทำเอง" ไอว้าเล่นมันคืน ฮ่าๆ

"ขอให้ไม่เอาลูกมาสอนด้วยแค่นั้นพอ" เป็นไรเฟิร์นที่ขอ

งั้นฉันขอ...

"ขอให้สอนเข้าใจง่ายๆแล้วกัน"

"ส่วนฉัน ขอให้โนอามีความสุขกับการฝึกงาน"

เราทั้งสามคนถอนหายใจทันทีที่ได้ยินไอว้าขอ มันเกี่ยวกับการเรียนเราตรงไหนเนี่ย ฮ่าๆๆ

"สวัสดีค่ะนักศึกษา นี่คืออาจารย์คนใหม่ที่จะมาสอนแทนอาจารย์นิภาพัตช่วงที่เขาลาคลอด"

"สวัสดีครับ นักศึกษา"

"สวัสดีค่ะ"

ฉันยกมือขึ้นไหว้เขา แต่ไม่ได้พูดออกไปสักคำ มันพูดไม่ออกเพราะคนที่พึ่งเดินเข้ามาเขาคือคนนั้น

คนที่ฉันคิดถึงตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา เขาคือคนนั้นคนที่ฉันมีความสัมพันธ์ด้วย ให้ตายเถอะโลกกลมเกินไปไหม

"อาจารย์ชื่อ กฤตยชญ์ จิตติพัฒน์วรากูล ชื่อเล่น ฟอร์ส เทอมนี้ผมรับผิดชอบสอนพวกคุณในวิชานี้ มีอะไรก็ถามหรือพูดคุยกันได้เลยนะครับ อายุเราไม่ได้ห่างกันเยอะ คงคุยกันรู้เรื่อง"

ฉันไม่ได้ฟังที่เขาแนะนำตัวเลย จับใจความได้แค่เขาชื่อ ฟอร์ส

"อาจารย์ฟอร์สมีแฟนยังคะ" เพื่อนแถวหน้ายกมือถาม

"ชื่อฟอร์สหรอคะ เหมือนชื่อแฟนเก่าหนูเลยอะ"

"ฟอร์สที่ใช้ปรุงอาหารหรอคะ โห้น่ากินจัง"

"อันนั้นมันซอสครับนักศึกษา"

"ฟอร์สที่แปลว่าแฟนรึเปล่าคะ"

เพื่อนผู้หญิงแถวหน้าหยอดเขายกใหญ่ ส่วนเขาก็เอาแต่ทำหน้านิ่ง

"ฟอร์สที่แปลว่าแรงอะครับ Force ที่แปลว่าแรงในทางฟิสิกส์ แรงที่หมายถึง สิ่งที่ไปกระทำต่อวัตถุแล้วทำให้วัตถุเกิดการเคลื่อนที่ หรือเกิดการเปลี่ยนแปลงสภาพ เช่นการเปลี่ยนทิศของการเคลื่อนที่ การเปลี่ยนขนาดของอัตราเร็ว หรือเปลี่ยนแปลงรูปร่างของวัตถุ

แรงมีหน่วยเป็นนิวตัน นิวตันมาจากการให้เกียรติเซอร์ไอแซกนิวตัน ผู้ที่ค้นพบแรงโน้มถ่วงของโลก และนอกจากนี้นิวตันยังให้กฎเกี่ยวกับแรงไว้อีก3ข้อนักศึกษาอยากฟังไหมครับ"

"ไม่ค่ะ" แถวหน้าตอบอย่างเร็ว

"เอกเรามีเรียนฟิสิกส์ด้วยหรอวะ แล้วแม่งจะความจำดีไปไหน" ออกัสเอ่ยขึ้น

เขาอธิบายทั้งหมดแบบไม่ดูหนังสือ คงเป็นคนความจำดีมากๆเลยแหละ

"ผมจะสอนพวกคุณเป็นเวลา3เดือน" แล้วเขาก็อธิบายรายละเอียดต่างๆ

เอาจริงๆฉันก็ยังตกใจไม่หายเลย ตกใจมากๆ และที่ตกใจกว่านั้นคือเขาไม่มีสายตาแพรวพราวให้เห็นเลย

ครั้งนี้ดูเป็นคนเย็นชาเอามากๆ จากที่อยากเจอตอนนี้ไม่อยากเจอแล้ว และไม่อยากให้เขาเห็นฉันด้วย ไม่รู้ว่าถ้าเราต้องเจอหน้ากันจะทำหน้ายังไงดี

เขาจะจำเรื่องนั้นได้ไหม แต่เขาความจำดีมากๆเลยนะ ต้องจำได้แน่แล้วแบบนี้ฉันควรทำยังไงหรอ ฉันอยากเจอเขานะ แต่ไม่อยากเจอในฐานะนี้

"มึงเป็นไรณิชา ทำไมเหงื่อออกมือ กลัวอะไร" ออกัสถาม

เวลาที่ฉันกลัวหรือตื่นเต้นอะไรเหงื่อจะออกมือ และจะจิกมืออย่างแรง จนเพื่อนสังเกตได้

"ไม่มีอะไร"

"นักศึกษา2คนนั้นคุยอะไรกัน"

พอได้ยินฉันก็ก้มหน้าทันที เพราะไม่อยากให้เขาเห็น

"เปล่าครับ" ออกัสตอบ

"พวกคุณคงจะเข้าใจแล้วนะกับเกณฑ์การให้คะแนนของผม งั้นวันนี้พอแค่นี้แหละครับ วันนี้ผมขอไม่เช็คชื่อแล้วกัน"

"ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณครับ"

"แต่ต่อไป ใครที่สายเกิน15นาทีผมเช็คสาย ใครที่ลาป่วยผมขอใบรับรองแพทย์ ใครที่ไม่เข้าผมหัก5คะแนนต่อครั้ง หวังว่าพวกคุณคงเข้าใจนะ"

"เข้าใจค่ะ"

"เข้าใจห่าอะไร โหดกว่าอาจารย์นิภาพัตอีก" ออกัสกระซิบฉัน

"อาจารย์คะ แล้วเวลาอาจารย์มีสไลด์จะส่งให้ที่ไหนคะ "

"ส่งผ่านหนูก็ได้ค่ะ เอาไลน์อาจารย์มาสิคะ" ปามเอ่ย

"ให้หัวหน้าห้องตามผมไปที่ห้องพักแล้วกัน เดี๋ยวแอดไลน์ผมแล้วสร้างกรุ๊ปไลน์" เขาเก็บของแล้วรีบเดินออกไป

หัวหน้าห้อง!!! ทำไมต้องเป็นฉัน ให้ตายสิ ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาแล้ว ใครก็ได้ช่วยด้วย