รอเวลารัก

ผมรอนะ

ณิชาTalk

"ไปดิ พวกกูจะรอจะได้ลงไปพร้อมกัน" ออกัสเร่งให้ฉันตามเขาไป

ฉันถอนหายใจแล้วเดินออกจากห้องไปที่ห้องพักอาจารย์ แต่ก่อนจะเข้าไปก็ตั้งสติก่อน

เอาวะ ในห้องไม่ได้มีเขาแค่คนเดียว คงไม่พูดเรื่องคืนนั้นหรอก พอคิดได้แบบนี้แล้วฉันก็เดินเข้ามา

"ขออนุญาตค่ะ"

แต่พอเปิดประตูเข้าไปเท่านั้นแหละ มันมีแค่โต๊ะเขาแค่คนเดียว ในห้องนี้มีแค่เขา ให้ตายสิ

"หัวหน้าห้องใช่ไหม" ฉันพยักหน้าให้เขา ก่อนจะรีบก้มหน้า

"...."

ระหว่างนี้ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย ทั้งห้องเงียบหมด หรือว่าเขาจำฉันได้แล้วหรอ ไม่นะ อย่าจำฉันได้เลย

"เดียวคุณแอดไลน์ผมแล้วไปสร้างกรุ๊ปไลน์ให้หน่อยนะ" เขาพูดแล้วยื่นคิวอาโค้ดให้ฉันสแกน

ฉันต้องรีบทำ รีบออกไป

~ตุ้บ~

ฉันส่ายหน้าให้กับโทรศัพท์ที่ตกลงพื้นเพราะรีบร้อนจนรนไปเอง มันอะไรหนักหนาวะ

ว่าแล้วก็รีบเก็บแล้วก็รีบสแกนให้เร็วที่สุด เพราะในห้องนี้มันไม่เหมาะกับฉัน

"คุณชื่ออะไร"

"...." ระหว่างที่ฉันกำลังสะแกนเขาก็ถามชื่อ

ฉันไม่บอกได้ไหม ไม่อยากให้เขารู้เลยอะ

"ผมถามว่าคุณชื่ออะไร" เขาถามน้ำนิ่ง

"เรียกว่าหัวหน้าห้องก็ได้ค่ะ เสร็จแล้วขอตัวนะคะ" ฉันถอยออกมาจากโต๊ะเขาแล้วก้มหน้า

"ผมบอกให้ไปหรอ"

ผมบอกให้ไปหรอ? เขาหมายความว่าไง ไม่ให้ไปแล้วจะให้อยู่ทำไม ฉันไม่อยากอยู่นะ ฮืออ

"นั่งลงก่อนสิ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย" ฉันมองหน้าเขาอย่างเร็ว

มีเรื่องจะคุย....

เขาจำได้แน่นอนเลยอะ ความจำเขายิ่งดีอยู่ด้วย

"มะ มีเรื่องอะไรหรอคะ"

"ผมมีเรื่องจะคุยด้วย นั่งก่อนสิ" เขาพูดคำเดิมแต่น้ำเสียงและสายตาเย็นชาเอามากๆ

เขาคงจำได้แน่เลย...

โอเค!! คุยให้มันจบ จบแบบที่ไม่ต้องพูดอีก ไหนๆก็ไม่มีใครได้ยินแล้ว

"ถ้าเป็นเรื่องคืน"

"นักศึกษาทั้งห้องมีกี่คน" เขาแทรกขึ้น

"ห๊ะ" ฉันขมวดคิ้วให้เขา

นักศึกษามีกี่คน? เขาไม่ได้จะพูดเรื่องนั้นหรอกหรอ

"หูหนวกหรอครับ" เขาถามหน้านิ่ง

เอ้า!! อีตานี่

"32ค่ะ"

ฉันตอบแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาไม่น่าจะจำได้หรอกมั้ง

"32อะไรหรอครับ คน? ขบวน? คัน?"

อะไรกันวะ ทำไมฉันรู้สึกอยากตบหน้านิ่งๆของเขาเวลาถามจัง แล้วเขาถามอะไรของเขา มันก็ต้องคนสิ จะให้มี32ขบวนรึไงนักศึกษาห้องนึงอะ

จากที่เคยบอกว่าชอบหน้านิ่งๆของเขา ขอเปลี่ยนตอนนี้ทันไหม

"คนค่ะ" เขามองฉันแล้วจดลงในกระดาษ

"ผู้หญิงกี่คน"

"21คนค่ะ"

"ผู้ชายล่ะ ทำไมต้องรอให้ผมถามหรอพูดมาเลยไม่ได้รึไง"

เอ้าอีตานี่!!! ฉันว่าเขาต้องการมีปัญหากับฉันแล้วแหละ จะเอายังไงกับฉันวะ

เข้าใจความรู้สึกนี้ปะ คนที่หน้านิ่งแล้วถามหรือพูดสิ่งที่มันไม่ควรถามอะ เพราะคำตอบเขาก็คิดเองได้ แต่ไม่คิด

"ผู้หญิง21คน ผู้ชายก็ต้อง11สิคะ ง่ายๆแค่นี้ทำไมอาจารย์คิดไม่ได้หรอคะ ทำไมชอบถามเรื่องง่ายๆตลอดเลย" ฉันตอบเขาแล้วยิ้มหวานๆไปหนึ่งกรุป

เขาวางปากกามองหน้าฉันเอาจริงเอาจัง มาสิ!! ก็เขามากวนฉันก่อนอะ พอถามพูดแค่นี้ทำมาเป็นโมโหหรอ

"แล้วทำไมถึงไม่ไปล่ะครับ หมดธุระแล้ว"

อร๊ายยยย ฉันโดนเขาไล่หรอ

"ก็ไม่ทราบว่าต้องไปอะค่ะ เดี๋ยวอาจารย์ก็จะหาว่าไปไม่บอก"

"ปกติก็เห็นชอบไปแบบไม่บอกอยู่แล้วหนิ"

ฉันขมวดคิ้วให้กับคำถามเขา

ไปแบบไม่บอก? คืออะไร

แล้วฉันก็เดินงงออกมาจากห้องเขา คนอะไรชอบกวน ชอบพูดให้งง

"ณิชาเราขอไลน์อาจารย์ฟอร์สหน่อยดิ" ปามยื่นโทรศัพท์ให้ฉัน

โห้ ปกติเห็นอาจารย์ปล่อยก็ไปกันหมดแล้วนะ ทำไมวันนี้ยังอยู่กันอีก

"เดี๋ยวพวกแกไปเพิ่มเพื่อนเขาจากในกรุ๊ปแล้วกันนะ"

"จะเก็บไว้กินเองหรอ"

"ปากดีจริงๆ" เป็นออกัสที่เดินมาพูดใส่พวกนั้นแล้วกอดคอพาฉันเดินออกไป

เป็นบ้ากันรึไง เดี๋ยวก็ได้อยู่แล้วไหม จะรีบอะไรกันขนาดนั้น

"มึงลงลิตฟ์ใช่ไหม ฝากกระเป๋าด้วยนะ"

"ฝากด้วย เดี๋ยวลงเป็นเพื่อนณิชา" ไรเฟิร์นลงมาเป็นเพื่อนฉัน

ฉันเป็นคนที่กลัวลิฟต์มาก ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยง แต่ถ้าชั้น5ขึ้นไปก็พยายามเกาะแขนเพื่อนแล้วกลั้นหายใจเอา

ฉันกลับมานอนคิดอยู่บ้านว่าเอาไงต่อดี ฉันจะกล้าสู้หน้าเขาไหมครั้งต่อไป แต่เขาก็ทำเหมือนจำไม่ได้

แล้วทำไมเขาถึงจำไม่ได้ หรือว่าเขามีแฝดแบบเจย์โน่หรอ หรือว่าเขาทำแบบนี้กับหลายคนเลยจำไม่ได้

แต่ฉันว่าไม่ต้องไปสนใจหรอก เอาแค่ว่าเขาจำฉันไม่ได้ก็พอแล้ว แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย

วันต่อมา...

"พวกแกเห็นรูปโปรไฟล์อาจารย์ฟอร์สปะ เขาอุ้มแมวด้วยอะ คนอะไรน่ารักจัง"

"ใช่ นี่ก็อยากจะทักไปเป็นแมวให้เขาอุ้มแต่ไม่กล้าอะ"

"นี่ฉันทักไปแล้วจ้ะ แต่เขาไม่ตอบ พยายามหาเฟสหาไอจีก็ไม่เจอไม่รู้ว่าเป็นคนแบบไหน"

"เห้ย น่ารักเนาะ น่าค้นหาว่ะ"

ฉันขมวดคิ้วให้กับเพื่อนกลุ่มข้างหน้าที่กำลังคุยกันเรื่องอาจารย์

ทักไปแล้วหรอไวมาก เป็นคนน่าค้นหา?

หึ เป็นคนลึกลับ คนสองบุคลิกสิไม่ว่า ตอนนั้นมันก็น่ารักอยู่หรอก แต่ตอนนี้ไม่มีคำนั้นเลย

"กูถามหน่อยผู้หญิงชอบแบบนั้นกันหรอ" ออกัสถาม

"ไม่ใช่กูแล้วหนึ่ง" ฉันตอบ

"แต่เขาก็หน้าตาดีออกนะ หน้านิ่งๆ ง่วงๆดี คนแบบนี้เวลายิ้มอะใจละลายเลยนะ"

"ก็มันหน้าเหมือนผัวมึงหนิ"

ใช่ เขาหน้าโทนเดียวกันกับเจย์โน่เลย หน้านิ่งๆ ตี๋ๆหน่อย และความขาวนี้มาเต็มเหมือนหลอดไฟอะ

หลายชั่วโมงต่อมา...

หลังจากที่เลิกเรียนฉันก็ทำตารางงานต่อ จะกลับมารับงานแล้วหลังจากที่พักไปตอนปิดเทอม

ฉันรับงานรีวิวต่างๆ ไม่ว่าจะอาหารหรือเสื้อผ้าเครื่องสำอางรับหมด ฉันไม่ต้องทำงานแบบไรเฟิร์นแบบไอว้าโชคดีที่มีคนตามไอจีเยอะ

แต่ตอนนี้ไม่น่าใช่แล้ว คนที่โชคดีอะสองคนนั้น ส่วนฉันก็ต้องทำกันต่อไป ฮืออ

กะว่าจะออกรถตอนปี3ด้วยเงินตัวเอง จนตอนนี้ปี3เทอม2แล้ว ยังไม่เห็นรถเลย

~ติ้ง~

[ฟอร์ส : สวัสดีครับนักศึกษา]

ฉันจ้องข้อความในโทรศัพท์อย่างแปลกใจ และตกใจ เขาทักฉันมาทำไมเนี่ย ไหนเพื่อนบอกว่าเขาไม่ตอบไง

จากที่ไม่คิดเรื่องนี้มาหลายวัน ตอนนี้มันกลับมาแล้ว เขาทักมาทำไมเนี่ย

[ณิชา : ค่ะ]

ฉันตอบไปแบบมือสั่น

[ฟอร์ส : คุณชื่ออะไรหรอครับ ผมว่าเรียกชื่อน่าจะเหมาะกว่า]

ถามชื่ออีกแล้ว จะหลอกเป็นชื่ออื่นดีไหม ตอนนี้ไลน์ฉันก็ไม่ได้ใช้ชื่อตัวเองเพราะมันเป็นคนละไลน์กับที่เอาไว้รับงาน

[ณิชา : ชื่อณัฏฐณิชาค่ะ]

ฉันตอบชื่อจริงไป แล้วนั่งกอดเข่ามือกัดเล็บตาจ้องมองว่าเขาจะส่งอะไรมา

[ฟอร์ส : ชื่อเล่นครับ]

เห้ย เขามันก็เรื่องมากคนนึงเลยนะ ไม่บอกก็จะถามอยู่นั่นแหละ มีอะไรทำไมไม่พูดมาเลย มาทำอะไรแบบนี้ทำไม

[ฟอร์ส : ก็แค่ถามชื่อ ไม่ได้ขอแต่งงานทำไมตอบไม่ได้ล่ะครับ]

อร๊ายยยยยย ฉันจะกรี๊ดเขาเป็นอะไรมากไหม เขาเป็นแค่กับฉันใช่ไหม เขาทักมากวนฉันทำไมเนี่ย

[ณิชา : ชื่อณิชาค่ะ]

[ฟอร์ส : คุณณิชา]

คุณณิชา? ทำไมต้องมาเรียกคุณอะ เรียกนักศึกษาก็ดีแล้วไหม

[ฟอร์ส : ผมอยากทราบรายละเอียดของการสอน ว่าพวกคุณชอบแบบไหน เรียนแบบไหนสนุกไม่เครียด พอดีผมยังไม่เคยสอนใคร ยังไงช่วยรบกวนให้ข้อมูลด้วยนะ]

[ณิชา : งั้นพรุ่งนี้จะส่งเพื่อนไปแจ้งรายละเอียดนะคะ]

[ฟอร์ส : ทำไมต้องเป็นเพื่อน เป็นคุณณิชาไม่ได้หรอ]

เป็นคุณณิชาไม่ได้หรอ?

พอฉันไปก็มากวน ถามตั้งคำถามใส่ แล้วแบบนี้ใครจะอยากไป

[ณิชา : แต่เพื่อนคนอื่นอยากจะคุยกับอาจารย์ค่ะ]

[ฟอร์ส : แต่ผมอยากคุยกับคุณ]

ผมอยากคุยกับคุณ? มันยังไงกัน นี่จะบอกให้นะว่าคำพูดแค่คำเดียวของเขามันทำฉันคิดไปไกลได้เลยนะ

[ฟอร์ส : เจอกันxxx 4โมงเย็นวันพรุ่งนี้ ผมรอนะ]

ผมรอนะ? นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้อ่านอะไรแล้วใจสั่นแบบนี้