เรื่องส่วนตัว
1554 คำ
ณิชาTalk
คำถามของเจย์โน่ไม่มีคนตอบเลยรวมถึงคุณฟอร์ส เขาเอาแต่มองหน้าฉันแล้วเงียบ
ฉันเข้าใจนะว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา แล้วเขาก็เป็นถึงอาจารย์ด้วยไม่ต้องตอบก็ได้ แต่ทำไมฉันอยากรู้จัง
"เอาไว้คุยกันทีหลังดีกว่า"
"ขอโทษค๊าบบบ"
แล้วทุกคนก็เริ่มเปลี่ยนเรื่องคุย แต่ฉันคุยเรื่องอื่นไม่ได้จริงๆ เอาแต่นั่งเงียบ
"เป็นไรวะ" ออกัสคีบเนื้อให้ฉัน
หลังจากที่กินข้าวเสร็จตอนแรกเราตกลงว่าจะไปดูหนัง แต่ฉันบอกเพื่อนว่ามีงานแล้วตีตัวออกมา เพราะว่าไอ้ออกัสมันเล่นมากเกินไปจนคุณฟอร์สทำหน้าไม่พอใจหลายครั้ง
มันโอบไหล่ เกาะแขน จับผมทัดหูให้ ซึ่งวันนี้มันทำมากกว่าปกติฉันก็ไม่รู้ทำไม พอรู้สึกว่าคุณฟอร์สไม่โอเคก็เลยออกมาดีกว่า ถ้ายังอยู่ดูหนังอีกเขาต้องทนไม่ไหวแน่ๆ
จากที่ฉันว่าเขาไม่มีเหตุผล ฉันกลับคิดว่าเป็นฉันเองที่ผิด เพราะเขาก็เคยบอกไว้แล้วว่าไม่ชอบ และวันนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าไอ้ออกัสมันเป็นอะไรเหมือนกัน เกาะเเกะเก่งมาก
"เห้อ" ฉันหายใจแล้วนั่งรอรถเมล์
ทำไมแค่คบกันอาทิตย์เดียวมันมีแต่เรื่องนะ ทั้งๆที่ฉันชอบความรักที่ไม่ยุ่งยากแบบนี้ แต่ตอนนี้มีแต่เรื่องเต็มไปหมด
เรื่องแพรวล่ะฉันจะเอาไงต่อ โทรไปถามเลยดีไหม หรือว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวฉันไม่ควรรู้ เขายิ่งมีโลกส่วนตัวสูงด้วย
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากะจะโทรหาเขาว่าไปไหนต่อ แต่ก็ไม่กล้าเอาแต่ปิดเปิดหน้าจออย่างนั้น
~ปี้นนนนน~
"ขึ้นรถ" ฉันมองรถที่บีบแตรเสียงดัง จากนั้นก็เห็นคุณฟอร์สที่เปิดกระจกแล้วบอกให้ฉันไปขึ้นรถ
ฉันก็มองซ้ายมองขวาก่อนจะขึ้นไปแบบงงๆ
พอขึ้นมาแล้วเขาก็ไม่พูดไม่จาเอาแต่ขับรถ ซึ่งในรถมันเงียบมากๆ ฉันเองก็ไม่กล้าที่จะเปิดปากพูดหรือถามเพราะเขาต้องโกรธเรื่องไอ้ออกัสแน่นอน
"คุณฟอร์สจะพาไปไหนคะ" ฉันที่ทนไม่ไหวก็เลยเป็นฝ่ายถามเขาก่อน
แต่เขาก็ไม่พูดเลย ไม่แม้แต่มองหน้าสักนิด
เขาก็คงโกรธนั่นแหละ และคงโกรธมากด้วย จากคนที่ไม่พูดอยู่แล้วก็เลยเงียบไปกันใหญ่
ถ้าไม่พูดฉันก็ไม่กล้าถามเขาซ้ำหรอก กลัวเขาหงุดหงิดแล้วจะโกรธกว่าเดิม แค่นี้ก็น่ากลัวอยู่แล้ว
ฉันเลือกที่จะเงียบแล้วหันหน้าไปอีกทาง
"สรุปว่าผมหรือมันที่เป็นแฟนณิชาช่วยบอกหน่อยได้ไหม" แล้วอยู่ๆเขาก็เป็นคนพูดขึ้น
แต่น้ำเสียงมันฟังดูโกรธมาก จนฉันเองก็ไม่กล้ามองไม่กล้าสบตาเขาเลย
"ตอบดิวะ" เขาพูดขึ้นเสียงดัง
"ก็คุณฟอร์สไงที่เป็นแฟน"
"หรอ แล้วณิชาว่าผมทนเก่งไหม"
"ขอโทษ"
ฉันพูดได้แค่คำว่าขอโทษนี่แหละ ฉันเองก็ไม่ได้อยากทะเลาะกับเขาหรอก แต่ครั้งนี้ไม่คิดว่าออกัสจะเล่นขนาดนี้
"ณิชาบอกว่าผมไม่มีเหตุผล แต่ถ้าณิชาเป็นผมอะจะทนได้ไหม ถ้าผมโอบผมเกาะแขนซบไหล่คนอื่น" เขาถามเสียงดัง จนฉันไม่กล้าแม้แต่จะสบตา
เหมือนว่ายิ่งเขาถามหรือยิ่งฉันตอบเขาก็ยิ่งโมโห และขับรถแรงกว่าเดิมจนฉันรู้สึกกลัวเพราะมันเร็วมากๆ
"คุณฟรอ์สขับช้าๆกว่านี้หน่อยได้ไหม" ฉันกำมือแน่นแล้วขอร้องเขา
คุณฟอร์สหันมองฉันก่อนจะค่อยๆขับให้ช้าลงและสุดท้ายเขาก็จอดข้างทางก่อนจะหันหน้ามาหาฉัน
"ตอนแรกผมคิดว่าผมไม่มีเหตุผล แต่ผมจะบอกให้ฟังนะว่าเหตุผลผมอะมี ผมหึง ผมหวง ผมไม่ชอบให้ใครมายุ่ง ผมเคยบอกณิชาไปแล้ว แต่ณิชาแม่งไม่ฟังผมเลย"
"เข้าใจ"
"เข้าใจแต่ก็ปล่อยให้มันซบมันเกาะต่อหน้าผม"
"...."
ฉันไม่มีอะไรจะพูดเลย มันเป็นความจริงที่เขาพูดมา ฉันก็พยายามแกะแขนมันออกบอกมันว่าอย่าเล่น แต่ออกัสก็ไม่สนใจเลยไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร
"ผมทนได้เท่านี้แหละนะ ถ้ามากกว่านี้ผมไม่ทนแน่"
"ขอโทษ จะไม่ให้มีอีก" ฉันยื่นมือไปจับมือเขาไว้
"ผมโคตรโมโหเลยณิชารู้ปะ"
ก็รู้แหละว่าเขาไม่พอใจ ถึงได้ตีตัวออกห่างนี่ไง แต่ไม่คิดว่าเขาจะน่ากลัวขนาดนี้เวลาโกรธ
"เห้อ" คุณฟอร์สใช้มือสองข้างลูบหน้าตัวเองแล้วถอนหายใจก่อนจะเงียบไปสักพัก
"มีงานต่อใช่ไหม ที่ไหนเดี๋ยวผมไปด้วย"
อยู่ๆเขาก็เปลี่ยนมาถามเรื่องงานและสิ่งที่เปลี่ยนคือน้ำเสียงและอารมณ์ของเขา ดูเหมือนว่าเมื่อกี้เขาจะปรับอารมณ์ให้เย็นลง และมันก็เย็นลงมากๆ
"คุณฟอร์สไม่โกรธแล้วใช่ไหม"
"ผมไม่อยากโกรธ ไม่อยากทะเลาะกับณิชา"
"โกรธได้นะเพราะว่าฉันผิด ผิดที่บอกว่าคุณฟอร์สไม่มีเหตุผลแล้วก็โวยวายใส่ ผิดที่ให้คนอื่นเกาะให้คนอื่นซบไหล่ทั้งๆที่แฟนตัวเองนั่งข้างๆ"
"ไม่โกรธหรอก เด็กน้อยเอ้ย" เขาจับหัวฉันให้ไปซบที่อกแล้วกอดไว้ส่วนฉันก็กอดตอบอย่างเร็ว
เขาน่ารักจังทั้งๆที่ฉันผิดแต่ก็ปรับที่ตัวเองเพียงเพราะไม่อยากให้เราทะเลาะกัน
ระหว่างที่เรากอดกันฉันก็นึกถึงเรื่องแพรวขึ้นมาและอยากจะถามเขามากๆ แต่ติดอยู่ตรงที่ไม่กล้า
"คะ คุณฟอร์ส" ฉันผละออกจากกอด
"ว่าไง" เราสองคนมองหน้ากัน
ตอนแรกก็นึกว่ากล้า แต่พอสบตาก็ไม่กล้าแล้ว บางทีฉันควรรอให้เขาบอกเองเพราะมันก็เป็นเรื่องส่วนตัว
"แพรวคือแฟนเก่าผม ตอนที่เรียนอยู่ออสเตรเลีย"
เขามองฉันแล้วจู่ๆก็เป็นคนพูดขึ้นมาเอง
"แล้ว"
"เราเลิกกันแล้ว ผมไม่ได้ติดต่อเขามา6เดือนแล้ว"
"แล้วเรื่องแต่งงานล่ะ" เรื่องนี้มันอดที่จะถามไม่ได้เลยจริงๆ
"ผมเคยคิดจะแต่งงานนะ แต่มันก็แค่เคยคิด" ฉันพยักหน้าเข้าใจ
เคยคิดว่าจะแต่งงาน งั้นก็แปลว่าต้องคบกันนานพอสมควรเลยดิ
"เราเลิกกันเพราะ"
"ไม่ต้องพูดทุกเรื่องก็ได้คุณฟอร์ส" ฉันยกมือปิดปากเขา
เรื่องบางเรื่องมันก็ควรเป็นเรื่องส่วนตัว เขาอาจจะไม่อยากพูดถึงมันหรอก แต่ความที่อยากให้ฉันสบายใจก็เลยจะพูดจะอธิบาย
แต่ฉันว่ามันไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องขนาดนั้นหรอก ต่อให้เป็นแฟนกันก็เถอะ ปล่อยให้เขาได้มีเรื่องส่วนตัวบ้าง
"ณิชาเชื่อใจผมใช่ไหม"
ยอมรับนะว่าพอได้ยินเรื่องแต่งงานมันแอบนอยด์ๆ แต่ต้องยอมรับด้วยว่าคุณฟอร์มเขาไม่ผิด ฉันควรจัดการกับความรู้สึกตัวเอง เพราะว่าขนาดเขายังจัดการมันได้เลย
"ณิชาครับ"
"อืม ฉันเชื่อใจคุณฟอร์ส"
"อย่าคิดมาก อยากรู้ก็แค่ถามที่ผมไม่ตอบตรงนั้นเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว"
"อืม วันนี้เรามีแต่เรื่องที่ไม่เข้าใจกันทั้งนั้นเลยเนาะ" ฉันขยับไปกอดเขา
"ก็เข้าใจกันแล้วไง ขอแค่คุยกัน อย่าหนี ใจเย็น เอาเหตุผลมาคุยแค่นี้ก็เข้าใจกันแล้ว"
"ไม่ชอบเรื่องอะไรแบบนี้เลย วันหยุดแทนที่จะได้อยู่ด้วยกัน แต่ก็มีแต่เรื่อง"
มันมีแต่เรื่องจริงๆนะ แล้วมันก็เกิดขึ้นจากฉันทั้งนั้น
"ไม่ชอบก็อย่าทำเพราะผมหวงผมอาจจะพูดบ่อยจนณิชารำคาญนะ แต่ผมหวงของผม" เวลาที่เขาพูดว่าหวงมันน่ารักจัง
ฉันได้แต่แหงนมองหน้าเขาแล้วก็บีบแก้มอย่างมันเขี้ยว
"เพื่อนผู้ชายอะมีได้ผมไม่ว่า แต่จะมาซบมาเกาะแบบนี้ผมไม่ไหวจริงๆ"
"ขอโทษค่าาาาา" ฉันกราบลงที่อกเขา
"อย่ามาประชดไอ้เด็กน้อย" คุณฟอร์สกอดคอฉันแล้วยิ้มให้
"ก็นึกว่าวันนี้จะไม่ได้เห็นรอยยิ้มของคุณฟอร์สะแล้ว"
เขาเป็นคนที่ยิ้มยากมากๆ แต่พอยิ้มทีมันดูสดใส มันน่ารักมาก ไม่รู้ว่าทำไมถึงยิ้มยากจังทั้งๆที่ยิ้มแล้วโคตรน่ารัก
"ไปห้องผมไหมล่ะ เดี๋ยวผมจะยิ้มให้ดูทั้งคืนเลย"
แนะ ก็เป็นสะอย่างงี้แหละ พอได้ยิ้มก็เจ้าเล่ห์ตลอด เมื่อกี้ยังโหดยังน่ากลัวอยู่เลย
- ผู้เขียน
