รอเวลารัก

รู้สึกดีแค่คนเดียว

ณิชาTalk

"จะไปไหน ผมยังไม่อนุญาตให้ณิชาไป" เขาคว้ามือฉันไว้

"ทำไมต้องรอคุณฟอร์สอนุญาติคะ ฉันไม่ได้มาหาคุณฟอร์สสักหน่อย"

เขาจับฉันแรงขึ้น พร้อมกับสีหน้าที่เดาไม่ออกเลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

"ปล่อยได้แล้วค่ะ" ฉันพยายามแกะมือเขาออก

แต่เขาไม่ฟังเลย ลากฉันไปที่โรงจอดรถ ขณะที่กำลังเดินฉันก็พยายามแกะมือเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล มีแต่เขาที่บีบข้อมือฉันแรงขึ้น

"ขึ้นรถ"

"ไม่" ฉันจะไม่ไปไหนกับเขาทั้งนั้นแหละ

"ผมบอกให้ขึ้นรถไงณิชา" เขาตะคอกฉันเสียงดัง พร้อมกับบีบข้อมือแน่น

"คุณฟอร์สฉันเจ็บ" ฉันบอกเขาด้วยตาที่แดงก่ำพร้อมจะร้องไห้

"ผมขอโทษ" เขารีบปล่อยอย่างเร็ว

ตอนนี้ที่ข้อมือฉันมันเป็นรอยแดงไปหมด

"ผมขอโทษณิชา เจ็บมากเลยหรอ" เขาจับมือฉัน แต่ฉันก็สะบัดออก

"ทำไมต้องเสียงดัง ทำไมต้องบีบแรงขนาดนี้ด้วยอะ"

เห็นไหมแค่พูดแค่นี้ฉันก็ร้องไห้แล้วอะ ยิ่งปวดหัวพอร้องก็ยิ่งปวดไปใหญ่

เขาต้องการอะไรจากฉันอีก ปล่อยให้ฉันเดินหนีไปก็จบแล้ว

"ก็ณิชาไม่ฟังผมอะ"

"ฉันผิดใช่ไหม"

สรุปก็คือฉันผิด เพราะฉันไม่ฟังเขาก็เลยขึ้นเสียงแล้วก็บีบแขนหรอ

"ผมผิดเอง ผมผิด"

เขาเป็นคนยังไงกัน ฉันมองไม่ออกแล้วนะ ตกลงจะใจดีกับฉัน หรือจะใจร้าย ช่วยทำให้มันชัดเจนหน่อยสิ

"ขึ้นรถนะ"

"ไม่" ฉันตอบเสียงแข็ง

"อย่าดื้อได้ไหม ฟังผมหน่อยนะ ถ้าณิชาไม่ฟังผมก็จะโมโห แล้วผมก็จะเสียงดังใส่ณิชา แล้วณิชาก็ไม่ชอบ ใช่ไหม"

ฉันไม่ชอบสิ่งที่เขากำลังทำอยู่นี้แหละ ชอบมาทำให้รู้สึกดี แล้วก็ไม่ได้ทำกับฉันแค่คนเดียว แล้วแบบนี้ฉันต้องรู้สึกยังไง เข้าข้างตัวเองก็ไม่ได้

"ขึ้นรถนะ" เขาเปิดประตูให้ฉันก่อนจะดันหลังให้ขึ้นไป

พอฉันยอมขึ้นแล้วเขาก็รีบวิ่งไปขึ้นอีกฝั่ง

"ยกมือขึ้น ถอดเสื้อออกครับ" เขาจับที่ปลายเสื้อแล้วบอกให้ฉันยกมือถอดเสื้อ

และฉันก็ทำตามทั้งๆที่ยังงงอยู่ว่าทำไมต้องถอด พอถอดออกแล้วเขาก็โยนไปเบาะหลังเหมือนผ้าขี้ริ้วตัวนึง ก่อนจะหยิบเสื้อสูทของเขาที่แขวนไว้มาใส่ให้

"ทำไมต้องถอดอะ ใส่ตัวไหนมันก็เหมือนๆกันนั่นแหละ"

เขาเป็นอะไรของเขาวะ ถอดแล้วก็ให้ใส่

"ไม่เหมือน เพราะนี่มันเสื้อผม"

"แต่ตัวนั่นมันเสื้อแฟน"

"อย่าพูดคำนี้ออกมา ถ้าผมได้ยินอีกครั้งผมโกรธณิชาแน่" เขาเอามือปิดปากฉันไว้ แล้วสั่งด้วยหน้าที่เอาเรื่อง

"เอามือออกไป" ฉันผลักเขาออก และเขาก็เริ่มขับรถออกจากคาเฟ่

"ณิชาโกรธอะไรผมหรอ" พอเขาเริ่มถามคำถามฉันก็รีบหันหน้าไปทางอื่น

โกรธหรอ? ฉันโกรธเขาได้รึไง โกรธเรื่องไม่เป็นเรื่อง บอกไปเขาก็คงหัวเราะ เพราะมันเป็นเรื่องที่ฉันไม่มีสิทธ์ไปโกรธเขาเลย

"ณิชา"

"ฉันปวดหัว" ฉันยกมือกุมขมับ

"ถ้างั้นก็นอนเถอะ เดี๋ยวถึงบ้านผมปลุกนะ"

พอได้ยินแบบนั้นแล้วฉันก็ค่อยๆหลับตา จากนี่ถึงบ้านก็คงไม่ถึง20นาทีหรอก แต่ก็อยากนอนเพราะปวดหัวมาก

"ณิชาครับ ตื่นมากินยาก่อน"

ฉันรู้สึกตัวเพราะเสียงที่เรียก และการโดนเขย่าตัว

"อือออ"

"กินยาก่อนค่อยนอนต่อก็ได้"

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาเพราะเสียงของคุณฟอร์ส เขาเข้าห้องฉันอีกแล้วหรอ แล้วเพื่อนฉันล่ะ

แต่พอเริ่มมองเห็นชัดๆก็เริ่มงง นี่มันไม่ใช่ห้องฉันหนิ

"ที่นี่ที่ไหน" ฉันถามอย่างงง

"บ้านผม" เขาตอบหน้าตาเฉย

บ้านผม? เขาพาฉันมาบ้านเขา และกำลังอยู่ในห้องนอน

"คุณฟอร์สไหนบอกจะไปส่งฉันที่บ้านไง"

"ผมบอกณิชาหรอว่าผมจะไปส่งบ้าน แล้วผมก็ไม่ปล่อยณิชาไปไหนหรอก ถ้าเรายังไม่เข้าใจกันแบบนี้"

เขากำลังทำอะไรอยู่วะเนี่ย ยิ่งอยากออกห่าง ไม่อยากอยู่ใกล้เขาเพราะเขาชอบทำให้ฉันรู้สึกดี มันก็ยิ่งได้อยู่ใกล้ยิ่งรู้สึกดี

เหมือนเขารู้แล้วก็ไม่อยากให้ฉันไปไหน ทั้งๆที่เขาเองก็มีคนอื่น ทำแบบนี้กับคนอื่นเหมือนกัน

"ฉันจะกลับ"

"ผมไม่ให้ณิชากลับ"

ฉันไม่สนใจ รีบลุกจากเตียงมองหาประตูแล้ววิ่งไปเปิด

แต่เปิดเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก

"ณิชาจะหนีผมไปไหนอีก ผมบอกแล้วไงว่าถ้าคุยกันไม่รู้เรื่องผมก็ไม่ให้ณิชาไปไหน"

"แล้วคุณฟอร์สจะคุยเรื่องอะไร มันไม่มีเรื่องให้คุยแล้ว"

"อย่าดื้อกับผมได้ไหม ผมไม่อยากเสียงดังใส่ณิชาแล้ว"

เขาเดินมาอุ้มฉันในท่าเจ้าสาว แล้วพาไปนอนลงที่เตียง

"กินยาก่อน ค่อยคุยกัน" เขาจับยายัดใส่มือให้ ส่วนอีกข้างก็เป็นน้ำ

"กินแล้ว พูดมา"

"นอนก็ได้ ถ้าปวดหัว" แล้วเขาก็จับให้ฉันนอนลง

พอฉันนอนลงแล้ว เขาก็นั่งลงข้างๆก่อนจะใช้มือทาบที่แก้มฉันอย่างเบามือ

"ณิชาโกรธอะไรผมอีกแล้วหรอ บอกผมได้ไหม" เขาถามด้วยน้ำเสียงนิ่มนวล พร้อมกับนิ้วโป้งที่ลูบวนๆ ที่แก้มฉัน

ฉันไม่อยากบอกเลยว่าโกรธเขาเรื่องอะไร กลัวเขาตลก กลัวเขาหัวเราะ เพราะระหว่างเรามันไม่ได้มีอะไร ฉันไม่มีสิทธิ์ไปโกรธเขาเลย

"ไหนณิชาลองพูดมาหน่อย ผมรอฟังอยู่นะ"

"คุณฟอร์สให้ไลน์น้องปี1 คุณฟอร์สขอให้น้องปี1บอกรายละเอียดการสอน คุณฟอร์สนัดให้น้องเขาไปหาใช่ไหม"

"ใช่ครับ"

"นั่นไง" ฉันรีบซุกหน้าหาผ้าห่ม

"แต่ผมไม่ได้นัดเขาไปที่ร้านกาแฟนะ ผมให้เขาส่งมาในไลน์"

เขาจับผ้าห่มออกจากหน้าฉัน แล้วมองหน้า

มองทำไม ฉันโกรธอยู่นะ

"ณิชาแอบฟังผมหรอ"

"ไม่ได้แอบ"

"ณิชาโกรธผมเพราะว่าผมทำกับคนอื่น ผมพูดกับคนอื่นเหมือนที่พูดกับณิชาใช่ไหม"

"แล้วโกรธได้ไหมล่ะ" ฉันถามเขาออกไป

มันเป็นคำถามวัดใจเหมือนกันนะ

"มันงี่เง่ามากใช่ไหมล่ะ"

"ไม่ครับ ผมจะอาจจะพูดอาจจะทำกับคนอื่นคล้ายๆที่ทำกับณิชา แต่ผมไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยนะ"

แล้วคุณฟอร์สก็ก้มลงมาจูบที่หน้าผากฉันเบาๆ

"ผมรู้สึกดีกับณิชา และรู้สึกแบบนี้กับณิชาแค่คนเดียวนะ"

"....." ฉันได้แต่มองหน้าเขา และมันพูดอะไรไม่ออก เหมือนว่าตอนนี้ตัวฉันกำลังลอยอยู่ในอากาศเลย