เป็นแฟนกันนะ
1556 คำ
ณิชาTalk
เขารู้สึกดีกับฉัน เขาพูดจริงใช่ไหม ฉันได้ยินถูกรึเปล่า
"ผมตามหาคุณมาตั้งแต่วันนั้น พอเราได้เจอกันแล้วณิชาก็เอาแต่หนีผมแบบนี้หรอ"
"ตามหา"
"ผมตามหาณิชา ผมกลับไปผับนั้นทุกวัน รอณิชาทุกวัน แต่ก็ไม่เจอเลย"
"แล้วทำไมต้องตามหาล่ะ"
"เพราะผมอยากเจอณิชาไง ผมรู้สึกดีกับณิชา และณิชาก็คงรู้สึกไม่ต่างจากผม"
"..."
เขาเก่งจังเลยเนาะ อ่านความรู้สึกฉันออกหมดเลย
"ณิชาช่วยตอบผมหน่อยได้ไหมว่ารู้สึกเหมือนผม"
ฉันมองตาเขา แววตาเขามันจริงจังเอามากๆ และมันใช่อย่างที่เขาพูด ฉันรู้สึกดีกับเขา แต่ฉันรักเขาไม่ได้
เราไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะรักกันได้
"ณิชา" คุณฟอร์สเปลี่ยนมาจับมือฉันไว้
"อืม แต่เราสองคนเป็น"
"เราสองคนรู้สึกก่อนที่จะมาอยู่ในสถานะนี้ เราไม่ได้พึ่งมารู้สึก"
"แต่"
"ไม่มีแต่ ผมจะไม่ปล่อยณิชาให้ไปไหนแล้ว"
ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้สึกเหมือนเขานะ แต่ทำไมดูยากไปหมดเลย
"เป็นแฟนกันนะ"
เป็นแฟน?
คุณฟอร์สขอฉันเป็นแฟน ฉันไม่ได้ยินไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ
"คุณฟอร์สคือ"
"คืออะไรครับ"
"ฉันว่าเรารอให้มันถึงเวลาที่เหมาะกว่านี้ดีไหม"
"ผมไม่รอ แล้วทำไมผมต้องรอ"
ก็บอกไปแล้วไง ทำไมเขาดูไม่เข้าใจอะไรเลย ทั้งๆที่ไม่ได้โง่ ไม่ได้เป็นคนไม่ทันคนแต่ก็ไม่เข้าใจอะไรที่ฉันพูดไปเลย
"มันไม่เหมาะไง เราเป็นนักศึกษากับอาจารย์ คุณฟอร์สสอนฉัน ถึงไม่ได้เป็นคนตัดเกรดก็ไม่เหมาะอยู่ดี"
ถ้ามีใครรู้ก็คงต้องมีคนว่าแน่นอน ไม่ได้ว่าแค่ฉันหรอก ก็คงลามไปถึงเขาถึงครอบครัวเขาอีก
"ผมก็แค่มาสอนแทน3เดือน ถึงตอนนั้นผมก็ไม่ได้เป็นอาจารย์ของณิชาแล้ว"
"นั้นไง เราก็รอให้ถึงตอนนั้นก่อนดีไหม"
"ผมไม่รอ" เขาตอบหน้านิ่ง และตอบแบบเดิม
แล้วฉันต้องตอบเขาว่าไงหรอ เห้อ ฉันทำอะไรได้บ้างเนี่ย
"งั้นเราเป็นแฟนกันนะ"
เขาขอฉันเป็นแฟนครั้งที่2
"คุณฟอร์สฉันยังไม่ได้ตอบตกลงเลยนะ"
"หรือณิชาจะปฏิเสธผมหรอ"
"ไม่ใช่"
"ไม่ปฏิเสธก็ตอบตกลงดิ"
นอกจากเขาจะเป็นคนซึนๆแล้ว เขาก็ยังมึนอีกด้วยนะ
"ถ้าเราเป็นแฟนกัน เราจะไม่บอกคนอื่นแบบนี้คุณฟอร์สจะโอเคไหม"
ตอนที่กลัวเขาไม่รู้สึกเหมือนฉันว่ายากแล้ว ตอนที่เขารู้สึกเหมือนกันมันยากกว่าอีก
ในเมื่อเขาไม่ยอมรอ ก็คงต้องห้ามให้คนอื่นรู้
ฉันก็รู้นะว่าสิ่งที่กำลังทำมันผิด แต่จะให้ทำไงได้อะ ฉันไม่อยากเสียเขาไปเหมือนกัน
"ณิชาต้องการแบบนั้นหรอ"
"...." ฉันตอบโดยการพยักหน้า
"โอเค ผมตามใจณิชา"
พอได้ยินคำว่าโอเคของเขา ฉันก็ยิ้มหวานๆให้
"แต่ผมบอกไว้ก่อนนะ ว่าผมขี้หึง ผมไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับแฟนผม"
จากที่ยิ้มๆอยู่ก็ต้องหยุดยิ้มทันที
"รู้แล้วน่า คุณฟอร์สก็เหมือนกันนั่นแหละ"
มาบอกแต่ฉัน ตัวเองฮ๊อตมากๆ มีแต่คนจ้องจะจับกินเขารู้ตัวบ้างไหม
"เอาอะไรมาเหมือน ผมไม่เคยให้ใครซบไหล่ ไม่เคยให้ใครเกาะแขน" เขาพูดอย่างจริงจัง
เอาอีกแล้ว เรื่องไอ้ออกัสอีกแล้วหรอ
"แต่ให้ไลน์คนอื่น ถึงฉันให้เพื่อนเกาะแขนแต่ก็ไม่เคยแจกไลน์ใคร"
"แต่ผมไม่ได้ตอบใครเลยนะ"
"ใช่ รวมถึงฉันด้วย"
เขาไม่ตอบใครเลย รวมถึงฉันด้วย ฉันทักไปถามเขาว่าถึงบ้านรึยังตั้งแต่เมื่อคืนเขาก็ยังไม่อ่าน
ไม่รู้ว่าไม่เห็น หรือเห็นแต่ไม่อยากอ่าน ไม่อยากตอบ หรือตอบในใจแล้ว
"รู้นะว่าเป็นคนซึนๆ แต่ตอบหน่อยก็ได้ไหม ไม่ใช่ดองเอาไว้แบบนั้น"
"ผมขอโทษ ผมไม่เห็น"
ไม่เห็น? ให้ตายเถอะ
"คนทักมาเยอะเลยดิ ถึงไม่เห็นอะ"
"ก็ผมบอกว่าผมไม่ตอบใครไงณิชา"
"ก็คงมีคนทักไปเยอะเลยดิ ถึงไม่เห็นแชทฉันอะ"
"ไม่ใช่ เอาเป็นว่าคนที่ทักผมมาที่ไม่ใช่เรื่องเรียนผมจะบล็อก และผมจะตั้งใจตอบแค่ของณิชาคนเดียวเลย"
พวกคนนิ่งๆ เวลาพูดหรือทำอะไรแบบนี้มันดูน่ารักเนาะ
"สรุปว่าเราเป็นแฟนกันนะ" และเขาก็ถามฉันรอบที่3
"เป็นดีไหมนะ" ฉันถามเขากลับ
"อย่ามาเยอะไอ้เด็กดื้อ เป็นไหม"
สายตาเขามันทำให้ใจฉันแทบสลายอีกแล้ว เขาก็ยังเป็นเขาเหมือนเดิมเหมือนวันนั้นเลย ไม่รู้นะว่าใครบ้างที่เห็นเวลาเขายิ้มและหน้าหล่อๆของเขาแบบนี้
แต่ทุกครั้งที่ฉันเห็น ฉันชอบมันมากๆ ตกหลุมรักไม่รู้ว่ารอบที่เท่าไหร่
"ณิชาผมต้องการคำตอบวันนี้"
"อืม ฉันจะเป็นแฟนกับคุณฟอร์ส" ฉันตอบแล้วยิ้มให้เขา
ฟอร์สTalk
ผมยิ้มหวานๆให้กับแฟนผมตรงหน้า
ในที่สุดผมก็ได้ครอบครองรอยยิ้มนี้แล้ว หลังจากที่ตามหา ตอนแรกไม่คิดว่าจะสานต่อเพราะเราอยู่ในความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างเป็นไปได้ยาก
แต่ผมก็ทนไม่ไหว ในเมื่อเรื่องของเรามันเกิดขึ้นก่อนที่ผมจะมาเป็นอาจารย์ ผมก็มีสิทธิ์ที่จะได้ครอบครองเธอ
"ไอ้เด็กน้อยเอ้ย ไม่สบายยังไปเรียนอยู่เนาะ" ผมลูบที่แก้มเธอเบาๆ
แต่พอรู้สึกว่าตัวเธอร้อนก็อดไม่ได้ที่จะดุ
"ก็แค่เป็นหวัดเอง ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย"
แค่เป็นหวัด เธอคิดว่ามันเป็นเรื่องแค่นี้หรอ
"มันจะแค่ได้ไง เมื่อคืนณิชาไม่ได้เช็ดผมให้แห้งก่อนนอนใช่ไหม ตื่นมาถึงไม่สบายแบบนี้"
"...." เด็กน้อยทำหน้าเลิ่กลั่กๆไม่ตอบผม
"ณิชาดื้อมากนะรู้ตัวไหม ไม่ต้องหลบมองหน้าผม" ผมจับหน้าเธอที่กำลังหลบให้มองหน้า
ไม่ใช่ว่าเป็นแฟนผมแล้ว ผมจะตามใจ ผมจะไม่ดุนะ ผมยิ่งจะดุเธอให้มากเลยเพราะเป็นแฟนผมไง
บอกให้ทำอะไรก็ไม่ทำเลย ดื้อจังเลยเด็กน้อยคนนี้
"ผมบอกณิชาไปแล้ว ว่าก่อนนอนต้องเช็ดผมทำไมถึงไม่ทำบอกผมหน่อย หรือว่าคำพูดของผมมันไม่น่าเชื่อ ณิชาเลยไม่ทำตาม"
"โอ้ยไม่เอาแล้ว ไม่อยากเป็นแฟนกับคุณฟอร์สแล้ว" ณิชาดึงผ้าห่มปิดหน้าแล้วโวยวาย
"เพราะอะไร ขอเหตุผลครับ" ผมดึงผ้าห่มออก
"...." คนตรงหน้าไม่พูดไม่จาเลย
"จะพูดจะทำอะไรต้องมีเหตุผล ไม่ใช่พูดลอยๆขึ้นมา"
"ก็คุณฟอร์สขี้บ่นอะ ฉันไม่อยากมีแฟนขี้บ่น"
"ผมจะบ่นกว่านี้อีก ถ้าบอกถ้าพูดอะไรแล้วณิชาไม่ฟัง"
ก็ถ้าเธอทำแล้วเธอจะเป็นหวัดไหม แล้วถ้าไม่เป็นหวัดผมก็ไม่บ่นหรอก
"ถ้าณิชาไม่ดูแลตัวเอง ผมคงต้องอยู่กับณิชา24 ชั่วโมงแล้วมั้ง"
"...." คนตัวเล็กไม่ตอบอะไรเลย เอาแต่เงียบ
"ไอ้เด็กดื้อเอ้ย" ผมเขี่ยจมูกเธอ
"จะเป็นแฟนหรือเป็นพ่อคะ" เธอจับแขนผมไปเกาะ
"เป็นแฟนครับ"
"แล้วเป็นแฟนที่ไม่บ่นได้ไหม" ณิชาทำหน้าอ้อนผม
"ไม่ต้องมาอ้อนครับ เด็กดื้อก็ต้องโดนดุ ไม่ฟังก็ต้องโดนดุ"
"สรุปว่าทำอะไรก็ต้องโดนคุณฟอร์สดุหมดเลยใช่ไหม ไม่ว่าจะเดินหนี ให้เพื่อนเกาะแขน ให้เพื่อนซบไหล่ หรือว่าเอาเสื้อคนอื่นมาใส่ก็ต้องโดนดุ"
"แล้วทำไมผมจะดุไม่ได้ล่ะ ก็ผมหวงแล้วณิชาก็ชอบทำให้ผมหึงด้วย"
"...."
พอผมตอบกลับเธอกลับเอาแต่นิ่ง ไม่กล้าพูดอะไรเลย
"ถ้าดื้อมากๆก็จะโดนลงโทษแบบวันนั้นไง ถ้าไม่อยากโดนก็อย่าทำให้ผมหึง"
"หึ แล้วทีตัวเองอะ มีแต่คนจ้องจะกินรู้ตัวบ้างไหม" เธอเอียงหน้าหนีแล้วกอดอกบ่นคนเดียว
"พูดดังๆเหมือนตอนเถียงหน่อย" ผมห่มผ้าให้เธอ
"ไม่ได้เถียง" เธอตอบอย่างไม่พอใจ
ผมเลือกที่จะเงียบให้เธอได้นอนพัก ไอ้เด็กคนนี้มันดื้อใช้ได้เลยครับ แต่เป็นแฟนผมจะมาดื้อไม่ได้หรอก ผมจับลงโทษทั้งวันเลยดีไหม
- ผู้เขียน
