“อ๊ะ” ฉันร้องเสียงหลงออกมาหลังจากที่จมูกฉันปะทะกับอกแกร่งของคนตรงหน้าอย่างจัง แต่เดี๋ยวน่ะกลิ่นน้ำหอมแบบนี้ คงไม่ใช่...
พรึ่บ!!
“กรี๊ด!!!! ไอ้บ้าปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้น่ะ” ใช่ กลิ่นน้ำหอมที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวเขาฉันจำกลิ่นนี้ได้ดีเลยแหละ มันต้องเป็นรามสูรแน่นอน และตอนนี้มันก็กำลังอุ้มฉันพาดบ่าอย่างกับแบกกระสอบทรายเดินดุ่ม ๆ ไปที่รถคันหรูของมันโดยที่ไม่สนใจเลยว่าเลือดจะลงหัวฉันไหม
“ราม!! ไอ้บ้าราม ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้น่ะฉันมึนหัวหมดแล้ว”
ตุบ! ตุบ! ฉันใช้ทั้งมือทั้งกระเป๋าทุบตีหลังรามสูรพร้อมกับดิ้นขลุกขลักอยู่บนบ่าของมันอย่างสู้ชีวิต แต่ดูมันทำกับฉันสิ...
เพี้ยะ!!
“โอ๊ย! ฮื่อ ฉันเจ็บน่ะไอ้บ้า!” ใช่ค่ะ รามสูรมันใช้ฝ่ามือหนาของมันตีเข้าที่ก้นเด้ง ๆ ของฉันอย่างแรงจนฉันรู้สึกแสบไปหมดน้ำตาแทบเล็ดออกมา
“แค่นี้มันยังไม่แสบหรอกเจ้า เพราะเธอจะได้เจอที่แสบกว่านี้อีกที่กล้าไม่รับสายฉัน” ฉันรู้สึก
