“อื้อ~” ฉันตื่นขึ้นมาในเช้าของอีกวันด้วยความรู้สึกเมื่อยไปทั้งตัวและเหมือนร่างกายจะระบมด้วย
“จิ๊ รามสูรนะรามสูร ไม่เคยจะมีรอบเดียวจริง ๆ ”
“บ่นอะไร”
“อ๊ะ ตกใจหมด นี่นายตื่นนานแล้วรึไง”
“ก็นานพอจะได้ยินเธอบ่นละกัน”
“ขอกอดหน่อย” มันไม่พูดเปล่าแต่เอี่ยวตัวเองมากอดฉันพร้อมกับซุกหน้าที่ไหล่บางของฉัน แล้วเอามือใหญ่ๆ ของมันมาประสานกับมือฉัน...
แต่....
“แหวนแต่งงานไปไหน”
ใช่ มันประสานมือตัวเองมาที่มือข้างซ้ายของฉันที่ไม่มีแหวนแต่งงานที่มันเคยสวมไว้ เพราะตั้งแต่ที่แต่งงานมาฉันไม่เคยถอดมันออกเลยสักครั้งลูกน้องถามฉันก็แถไปเรื่อยจนมาถึงเมื่อวานที่ฉันรู้สึกหน่วงที่สุดแล้วตั้งแต่แต่งงานอยู่กับมันมา ฉันก็เลยถอดแหวนเก็บไว้ที่ห้องตัวเอง เพราะฉันคิดว่าฉันเองก็ไม่จำเป็นต้องใส่ เพราะตั้งแต่แต่งงานมารามสูรเองมันก็ไม่เคยใส่เหมือนกัน ใช่ทุกคนฟังไม่ผิดฉันสังเกตเห็นมานานแล้วว่าที่นิ้วนางข้างซ้ายของมันไม่เค
