มันแสยะยิ้มเยือกเย็น ดวงตาวาวโรจน์ราวกับสัตว์ร้ายกระหายเหยื่อ
ผลัวะ…
ฝ่ามือน้อยๆ ฟาดไปที่ใบหน้าของมันอีกครั้ง คราวนี้แรงกว่าเดิม เรียกโลหิตสีแดงฉานให้ไหลย้อยออกมาจากมุมปาก
“ชอบ… มือหนักดีจัง”
อดัมส์ตวัดลิ้นออกมาเลียเลือดที่มุมปากช้าๆ แล้วเอียงคอพริ้มตากับคาวเค็มของโลหิต ราวกับว่ามันเอร็ดอร่อยเสียเต็มประดา จากนั้นก็เกลือกตาเหลือกลานขึ้นมองหญิงสาว ก่อนจะปราดเข้าหาอย่างเอาเรื่อง ด้วยสายตาตื่นเต้น สนุกกับการรุกไล่ที่โปรดปราน
“ไม่นะ…”
มันคว้าร่างของเธอขึ้นอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน จากนั้นก็วางโครมลงบนโต๊ะไม้เก่าๆ ที่วางอยู่กลางห้อง มือข้างหนึ่งค้ำคอของเธอที่พยายามดิ้นรนเอาชีวิตรอด ขณะที่มืออีกข้างกำลังปลดเข็มขัดกางเกงลนลาน
“ช่วยด้วย…”
ดาริกาพยายามดิ้นรน มือทั้งสองข้างปะป่ายไปในความเวิ้งว้าง ขณะที่มือข้างหนึ่งของมันยังค้ำคาอยู่ที่คอของเธอ
จากนั้นหญิงสาวก็ใจหายวาบ… เมื่อรู้สึกว่าหน้าขากำ
