“คงสวนกันน่ะค่ะ” ดาริกาเดา
จากนั้นหญิงสาวก็ผลุนผลันออกมาจากห้องโถงของบ้าน ร่างบอบบางกึ่งวิ่งกึ่งเดิน กระหืดกระหอบกลับมาที่ห้องนอนของตนด้วยความร้อนใจ หวังว่าบางทีอาจจะเจอเขาอยู่ในห้อง
มือบางผลักบานประตูห้องเข้าไปด้วยความอยากรู้ พลันสายตาก็ปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ของชายที่เธอกำลังตามหาและรอคอยการกลับมาของเขาทุกลมหายใจเข้าออก
แม้เขาจะยืนอยู่ในความมืดสลัว หากแต่เค้าโครงร่างคุ้นตาที่มิเคยลืมเลือน ก็ทำให้หญิงสาวโผเข้ากอดร่างกายกำยำของผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่ลังเลใจ
“พี่ลีโอของดาวกลับมาแล้วจริงๆ ด้วย…. พี่ลีโอ ดาวคิดถึงพี่เหลือเกิน”
ร่างบอบบางถลาเข้ากอดร่างสูงใหญ่เอาไว้แนบแน่น
น้ำเสียงของหญิงสาวบ่งบอกถึงความดีใจที่มิอาจประมาณ สองมือน้อยๆ ลูบสัมผัสไปทั่วใบหน้าชื้นเหงื่อของคนที่เพิ่งเดินทางมาถึง จมูกเชิดรั้นซุกไซ้อยู่กับแผงอกกว้างของเขา แต่น่าแปลกที่แขนทั้งสองข้างของ ลีโอกลับตกลู่อยู่ข้างลำตัว
