ล้อรถจักรยาน รอยฝุ่นเกรอะกรังอยู่ที่อานและตะแกรงด้านหน้า บอกให้รู้ว่าไม่มีใครแตะต้องมันมานาน
และทันทีที่ขึ้นไปคร่อมขี่จักรยาน จู่ๆ น้ำตาก็พลันจะไหล จิตใจหวลระลึกไปถึงจักรยานของตนที่รีสอร์ต นึกถึงวงศ์เดือนผู้เป็นมารดา นึกถึงป้านิ่มและลุงสนั่น อีกทั้งคนงานที่เห็นหน้ากันอยู่เป็นอาจิณ ไม่รู้ว่าป่านนี้ผู้คนที่นั่นจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
ดาริกาไม่เคยนึกไม่เคยฝันว่าจะได้มาใช้ชีวิตอยู่ต่างที่ต่างถิ่นเช่นนี้ ทว่ากาลเวลาก็นำพาความเปลี่ยนแปลงมาสู่ทุกสิ่ง บางครั้งชีวิตก็เป็นสิ่งที่ไม่สามารถกำหนดได้ มิเช่นนั้นก็คงไม่เกิดเรื่องที่ทำให้เธอต้องระหกระเหินมาอยู่ไกลถึงไร่กาแฟแห่งนี้
นาทีต่อมารถจักรยานคันน้อยก็แล่นออกไปสู่ประกายแสงแดดในยามสาย เศษหญ้าแห้งที่ถูกล้อรถเหยียบในระหว่างที่วิ่งผ่าน ปลิวกระจายอยู่ในประกายแดดสีทอง ท่ามกลางกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกกาแฟสีขาวที่สายลมรวยรินพัดพามาแตะต้องปลายจมูก
ทว่าในระ
