เขายื่นข้อเสนออย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า
“ไม่ค่ะ…”
วงศ์เดือนส่ายหน้า
“ถ้าเป็นอย่างนี้ฉันคงต้องขอตัวกลับ…”
พ่อเลี้ยงกล่าวด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น
วงศ์เดือนรู้สึกคอแห้งผากจนต้องยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอีกอึกใหญ่
“ฉันลานะคะ…”
“ขอให้โชคดี… เดี๋ยวผมไปส่งที่รถ”
บอกแล้วเขาก็หยัดร่างท้วมใหญ่ขึ้นจากเก้าอี้ ก้าวเดินตามหล่อนออกมาติดๆ
ทว่ายังไม่ทันที่วงศ์เดือนจะเดินมาถึงรถที่จอดทิ้งเอาไว้ภายในปั๊มน้ำมันใกล้ๆ กับร้านกาแฟ หล่อนก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมากะทันหัน ออกอาการซวนเซให้เขาเห็นจนพ่อเลี้ยงเดชาต้องปรี่เข้าประคองอย่างรู้จังหวะ
“เดือน… ”
เขาเรียกชื่อเธอ
“เอ่อ… เวียนหัวนิดหน่อยค่ะ”
หล่อนพยายามขืนกายออกจากอ้อมแขนของเขา ขณะเดียวกันนั้นร่างกายก็เกิดอาการวูบวาบเหมือนจะเป็นไข้
“สงสัยคุณจะเป็นลม… เอางี้ เดี๋ยวไปนั่งในรถผมสักครู่… สตาร์ทเครื่องแล้วเปิดแอร์เย็นๆ เอนหลังสักประเดี๋ยวก็คงหายไปเอง”
“อย่
