#17.00น.
ตึกตึกตึก
“เฮีย...มีคนมาหา”
ผมละสายตาจากเครื่องยนต์หน้ารถที่กำลังดูก่อนจะหันไปตามเสียงของลูกน้องเฮียดินด้านหลังที่บอกผมว่ามีคนมาหาผม...
“...” แต่ทันทีที่ผมเห็นคนมาหาว่าเป็นใครผมก็โยนผ้าที่อยู่ในมือทิ้งทันทีก่อนจะเดินผ่านหน้าเธอไปเพราะไม่อยากอยู่เจอให้เสียเวลา
หมับ!
“องศา...เดี๋ยวก่อนสิคุยกับมายด์ก่อน”
พรึบ!
“มีอะไรอีก ฉันว่าฉันบอกเธอชัดเจนไปทุกอย่างแล้วนะ” ผมสะบัดมือเล็กทิ้งอย่างไม่ไยดีก่อนจะหันไปจ้องด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายเต็มที รำคาญวะ! ผมโคตรรำคาญเลยถ้าต้องพูดเรื่องเดิมซ้ำ ๆ หลายรอบ เพราะสำหรับผมครั้งเดียวคือจบไม่ต้องมาถามซ้ำหรือทำหน้าสงสัย จบคือจบเข้าใจยากตรงไหนวะ
“มายด์ไม่เชื่อหรอกว่าองศาจะหมดรักมายด์แล้วไปคบกับเด็กนั้นจริง ๆ องศาเป็นคนเปิดใจให้ความรักยากข้อนี้มายด์รู้ดี”
มายด์มิ้นจ้องหน้าผมด้วยสายตาจริงจังอย่างอวดรู้ อ่า...คิดว่ารู้จักผมดีแค่ไหนกันวะ
“หึ แล้วไงวะ เธอ
