“อย่าอำสิแม่ เรามีบ้านบนเกาะตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ตั้งแต่ที่แกเห็นนี่แหละ” เพ็ญนภาเดินนำลูกสาวตัวดีเข้าสู่ภายในบ้านหลังสวยที่ตั้งอยู่บนเนินเขาสูง ซึ่งสามารถมองเห็นทิวทัศน์ท้องทะเลสีครามเบื้องหน้าได้มากกว่าเก้าสิบองศา
“ความจริง ฉันตั้งใจจะย้ายมาอยู่ที่นี่ตอนแก่ ไม่เคยคิดว่าจะมาเร็วขนาดนี้”
“ว๊าว...” ขวัญชนกกวาดสายตามองไปรอบๆบ้านอย่างพึงพอใจ “บ้านสวย สะอาด โล่ง หนูชอบจังเลยค่ะแม่ แม่มาแอบซื้อไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ทำไมหนูไม่เห็นรู้เลย”
“ฉันไม่ได้แอบซื้อ แต่พ่อแกต่างหากที่ซื้อไว้”
“พ่อหนูเนี่ยนะ แต่พ่อ...”
“มากันแล้วเหรอ?”
ศักดาในวัยห้าสิบกลาง ๆเดินออกมาจากครัวหลังบ้านด้วยท่าทางสบาย ๆ หลังจากลงมือทำกับข้าวหลายอย่างไว้ต้อนรับเมียกับลูกสาวเพียงคนเดียวของเขามาเกือบสองชั่วโมง
“ขวัญ”
“พ่อ!” ขวัญชนกตกใจมากกว่าเรื่องอื่นที่เห็นบิดายืนอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่ขณะมองผ่านลูกกรงเหมือนหลายปีที่ผ่า
