“เดี๋ยวหมอไปดูก่อนนะ” หมอทินกรวางช้อนและส้อมในมือลงข้างจานแล้วลุกขึ้นยืนอย่างใจเย็น ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนั้นด้วยท่วงท่าสงบสบาย เหมือนเช่นเคย
“อ่า...”
เสียงร้องแผ่วเบาของคนไข้ดังขึ้น ท่ามกลางเสียงเพลงคลาสสิคจากแผ่นเสียงเก่ากึกที่ดังแว่ววนเวียนคลอเคล้า
“โอย...” เสียงร้องของชายหนุ่มนำสายตาและความสนใจของเธอไปได้อย่างน่าประหลาดใจ
“ทำไม...” เหมือนกับว่าเธอได้ยินเสียงของเขาอย่างนั้น หรือเธอจะคิดถึงเขาจนหูแว่วไป
ขวัญชนกตัดสินใจลุกจากที่นั่ง แล้วเดินตามหมอทินกรเข้าไปในห้องแห่งนั้นอย่างเงียบเชียบ
“อืม...”
และเมื่อเธอได้เห็นใบหน้าของคนไข้ชัดเต็มตา หัวใจของเธอหล่นล่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที เธอคิดว่ากำลังฝันไปที่ได้เห็นเขานอนอยู่บนเตียงหลังนั้น เธอต้องตาฝาดไปแน่ๆที่เห็นจอมทัพ เอื้ออังกูรไกรกำลังนอนกึ่งหลับกึ่งตื่น พลางคร่ำครวญความเจ็บปวดออกมาอย่างน่าเวทนา เขาเองหรอกหรือคือคนที่บิดาของเธอช
