“อย่าเพิ่งหมดหวังสิ” เพ็ญนภามีสายตาแน่วแน่ “ทุกสิ่งทุกอย่าง มันมีจังหวะ มันมีเวลาของมัน สักวันมันก็คงจะถึงเวลาของกุลธิดา แม่เชื่อว่าอีกไม่นานนี้แหละ กรรมที่มันก่อไว้จะกลับมาเล่นงานมันในเวลาที่เหมาะสมและลงตัวที่สุด”
“ค่ะแม่ หนูจะไม่หมดหวังค่ะ” เธอพูดแล้วครางเสียงฮึมฮัมในลำคอเหมือนคนไม่แน่ใจ ก่อนจะพูดออกมาไม่ค่อยเต็มเสียงนัก “อืม...แม่คะ...คือ...หนูอยากใช้เวลาว่างตอนกลางวันไปช่วยงานคุณตาหมอน่ะค่ะ ถ้าแม่ไม่ว่าอะไร...”
“แม่จะไปว่าอะไรแก ตอนกลางวันแกก็ไม่ได้มีงานอะไรต้องทำอยู่แล้วนี่ นอกจากทำกับข้าวไปส่งให้หมอทินกับบ้านผู้ใหญ่ อยากจะไปทำงานกับหมอก็ไปเถอะ”
“เย้...ขอบคุณนะคะ”
ขวัญชนกดีใจจนเผลอยิ้มออกมาเต็มปาก ทำเอาเพ็ญนภาอดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้าหล่อนไปอารมณ์ดีมาจากไหน ถึงได้สดใสเกินเหตุในสภาวะเคร่งเครียดแบบนี้ หรือว่ากินยาผิดซอง
“ทำไมวันนี้แกดูมีความสุขจัง”
“หือ....หนูดูมีความสุขหรือคะ ก็ไม่
