“อ่า...ใช่...ผมอยากเจอพ่อคุณ ตอนนี้เขาอยู่ไหนเหรอ”
“อยู่ที่ท่าเรือโน่น เพิ่งกลับจากหาปลา คุณได้เจอแน่ ไม่ต้องห่วง เพราะเขามาเยี่ยมคุณทุกวันอยู่แล้ว เอาเป็นว่าตอนนี้กินข้าวก่อนแล้วกัน กินสิ”
เธอหมุนตัวจะหันหลังกลับ เขาคว้าข้อมือเธอไว้ เธอตกใจเล็กน้อยก่อนหันกลับมาตาเขียวปั๊ด
“ทำอะไร ลามปามเหรอ”
เขาตกใจหน้าเหวอ รีบปล่อยข้อมือเธออย่างเร็ว ด้วยความกลัวและเกรงใจ
“ขอโทษครับ ผม..ผม...ลืมตัว ผมแค่กลัวคุณจะไปแล้วไม่กลับมาหาผมอีก”
เธอสะบัดหน้าใส่เขา “กลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง ที่นี่บ้านฉัน ฉันจะไปไหนได้ คุณนั่นแหละ ที่จะไป...” เมื่อเขาหายดีแล้ว และความจำกลับมาเหมือนเขา เขาคงจะรีบไปจากที่นี่ทันทีเลยล่ะ
“ผมไม่ไปหรอก...ผมอยู่ที่นี่แหละ...คุณอย่าไล่ผมไปนะ ให้ผมอยู่ด้วย...ผมจะไม่ไปไหนแล้ว จะอยู่ที่นี่กับคุณ”
“อะไรของคุณ...พูดมาก...บอกให้กินข้าวไง ทำไมยังไม่กินอีก”
“ผมจะกินเดี๋ยวนี้แหละ” เขาคว้าถ้ว
