“ฝันดีนะที่รัก...”
แต่เขาคงไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น เขามันเลวระยำเกินกว่าจะเคียงคู่กับผู้หญิงแสนดีคนนั้น เขาเลวเกินกว่าจะให้อภัยด้วยซ้ำ
จอมทัพน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะก้าวออกจากที่ซ่อนตัว แล้วเดินตามหญิงสาวไปอย่างเงียบ ๆ เดินทิ้งห่างออกมาเล็กน้อย เพื่อให้เธอไม่สงสัยว่ามีใครบางคนเดิมตามเธออยู่ เขาอยากให้เธอรู้สึกสบายที่สุด ไม่ต้องพะวงหรือกังวลใด ๆ เขาอยากให้เธอกับลูกปลอดภัย ห่างไกลจากคนเลวร้าย และมีชีวิตดี ๆ
‘ขวัญ...เราจะมีโอกาสได้เดินด้วยกันอีกครั้งมั้ย’ เขาถามตัวเองในทุกย่างก้าว เขาและเธอจะได้มีวันเดินจูงมือกันมั้ย เขาและเธอจะมีโอกาสกลับมารักกันได้หรือไม่
เขาเดินตามเธอมาจนถึงบ้านสวยขนาดกลาง บนเนินเขาสูง ท่ามกลางแสงดาวที่สุกสกาว ทำให้บ้านหลังนี้ดูอบอุ่นและปลอดภัยอย่างน่าเหลือเชื่อ เขารู้สึกอย่างนั้นทันทีที่เห็น เขาหลงรักบ้านหลังนี้ได้อย่างง่ายดาย เพียงเพราะมันกำลังทำหน้าที่ปกป้อ
