ชั่วโมงต่อมา...เธอเดินนำเขามาตามชายหาดที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ซึ่งเป็นชายหาดเพียงแห่งเดียวบนเกาะแห่งนี้
“ที่นี่ก็สวยดีนะ”
เขานำคุย เพราะเห็นเธอเงียบไปนาน
“อืม...สงบดี”
“อยากอยู่ที่นี่ไปตลอดจัง”
เธอหยุด ก่อนเหลียวมองหน้าเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ คนที่ชื่อห่วยน่ะคงอยากอยู่หรอก แต่คนชื่อจอมทัพคงไม่มีวันแน่
“ผมพูดจริงนะ ผมชักติดใจที่นี่แล้วสิ”
“ติดใจอะไร ไม่เห็นมีอะไรให้ติดใจเลย”
เขาจ้องหน้าเธอ แทนคำพูดมากมายในใจ
“ผมว่า เราต้องเคยรักกันมาก่อนแน่”
เธอตาเหลือกหน้าร้อนผ่าว รีบหลบสายตาเขาก่อนที่เขาจะเห็นพิรุธบนใบหน้าเธอ
“เอาอะไรมาคิด เราไม่เคยรักกัน”
“แต่ทำไม ผมรู้สึกว่า...ผมรักคุณล่ะ”
เธอหันกลับมาจ้องหน้าเขา ตาขวางข้นเหมือนคนโกรธแค้นเขาอย่างนั้น แน่ล่ะ จะไม่ให้เธอโกรธได้อย่างไร เขาน่ะเหรอรู้สึกรักเธอ เขาควรจะรู้สึกเกลียดเธอต่างหาก เกลียดนั้นคือความจริง
“ที่คุณคิดอย่างนี้ เพราะคุณไ
