เมื่อส่งชายหนุ่มถึงบ้านหมอทินกรแล้ว เธอก็กลับบ้านทันที ด้วยหัวใจที่สับสนอลหม่าน
“ฉันไม่ควรกลับไปที่นั่นอีก...จนกว่าคุณจะไป”
เธอตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าจะไม่ไปเจอกับเขาอีก ไม่ใช่เพราะบอกความจริงกับเขาไปแล้ว แต่เป็นเพราะไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปในวังวนของความเจ็บปวดอีก เพราะยิ่งอยู่ใกล้ เธอก็ยิ่งรักเขา พอรักเขามาก ๆ เธอก็กลัว กลัวเหลือเกินว่าจะใจอ่อนเข้าสักวัน แล้วคิดให้อภัยคนอย่างเขา
“เดี๋ยวพอคุณความจำกลับมา...คุณก็จะไม่พูดแบบนั้นอีก”
เธอเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง แล้วหยิบอุปกรณ์ถักโคร เชต์ออกมาเพื่อทำงานต่อ เธอถักเสื้อให้ลูกได้ครึ่งหนึ่งแล้ว เสื้อตัวแรกที่เธอทำให้ลูกน้อยของเธอ ที่กำลังจะคลอดในอีกห้าเดือนข้างหน้า
“ไม่เป็นไรนะลูก...เราอยู่กันสองคนแม่ลูกก็ได้ ไม่สิ หนูยังมีตากับยาย แล้วก็คุณตาหมอด้วยนะ หนูไม่เหงาแน่ หนูจะมีความสุขบนเกาะนี้ อยู่ที่นี่ จะไม่มีใครมาทำร้ายหนูได้ แม่สัญญาค่ะ”
