เช้านี้...เขาได้กินอาหารร่วมโต๊ะกับผู้ชายที่เขาคิดแค้นมาตลอดชีวิต ด้วยเข้าใจว่าคือต้นเหตุที่ทำให้มารดาของเขาเสียชีวิตและลักพาตัวเขาไปเรียกค่าไถ่จนรถประสบอุบติเหตุ ทำให้เขาเกือบตายในตอนนั้น ทั้งที่คนๆนี้คือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเขาไว้ แม้แต่ในตอนนี้ก็เถอะ หากไม่ได้คนๆนี้ช่วยมาจากอุบัติเหตุรถตกหน้าผา ป่านนี้ชะตาเขาขาดไปแล้ว
“ชาร้อนใช้ได้มั้ยคุณ”
“อร่อยมากครับ ราคาก็ถูกด้วย แถมได้วิวหลักล้าน สุดยอดไปเลยครับ” เขาดื่มชาร้อนเชยชิ้มรสกลมกล่อมหวานมันจากแก้วใบเล็ก สนนราคาเพียงแก้วล่ะสิบบาทเท่านั้น เขาคงหากินแบบนี้ไม่ได้ที่กรุงเทพฯ “ขอบคุณคุณอามากเลยนะครับ”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก...เรื่องแค่นี้เอง...ขายปลาทูน่าตัวเดียวก็จ่ายได้ทั้งโต๊ะแล้ว”
“ผมหมายถึงเรื่องที่คุณอาช่วยชีวิตผมไว้”
ศักดาอึ้งไปนิด ก่อนจะยิ้มออกมา “ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก ไปขอบคุณคุณตาหมอโน่น คนนั้นน่ะคือคนที่ช่วยชีวิตคุณอย่างแท้จริง”
“
