เสียงนั้นดังมาจากในบ้าน จอมทัพคิดว่าเป็นขวัญชนก จึงยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะวิ่งกลับเข้าบ้านไปด้วยความลิงโลดดีใจอย่างออกนอกหน้า แต่พอเห็นหน้าคนส่งปิ่นโตเท่านั้น เขาถึงกับหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“คุณน้า”
“อ้าวคุณ...ท่าทางจะสบายดีแล้วนะ หน้าตาแจ่มใสเชียว อีกไม่นานคงได้กลับบ้านแล้วล่ะ”
“คุณน้าพูดเหมือนอยากให้ผมรีบไปจากที่นี่ซะ”
“ก็คุณหายแล้ว แล้วจะอยู่ที่นี่อีกทำไมล่ะ อย่าลืมสิ ว่าคุณยังมีภาระหน้าที่ที่ต้องกลับไปจัดการอีกตั้งเยอะแยะ”
“คุณน้าก็รู้หรือครับว่าผมความจำกลับมาแล้ว”
“ศักดาบอกน้าเมื่อเช้านี่เอง น้าดีใจนะที่คุณหายเป็นปกติแล้ว”
“แล้วขวัญรู้เรื่องนี้มั้ยครับ”
เพ็ญนภายิ้มนิด ๆ ขณะจัดเรียงอาหารลงจานอย่างคล่องแคล่ว เหมือนที่ลูกสาวของเธอทำ
“น้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ขวัญต้องรู้แน่ เลยไม่ยอมมาหาผม”
“ถ้าน้าเป็นขวัญ น้าก็ไม่มาหรอก เรื่องอะไรจะมาหาคนที่หลอกลวงเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
จอมทัพถึงกั
