“แม่อยู่ข้างเขาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ลืมไปแล้วหรือไงว่าเขาเคยทำอะไรไว้กับลูกสาว”
“แม่ไม่เคยลืม และไม่มีวันลืมด้วย แต่การที่เขาผ่านความตายครั้งนี้มาได้ มันก็คือการให้โอกาสแกเหมือนกัน เพราะถ้าเขาตายไปจริงๆ แกก็คงไม่มีวันได้รู้หรอกว่าเขาคิดหรือรู้สึกกับแกยังไง แกอาจจะต้องอยู่กับคำว่าเกลียดไปจนวันตายก็ได้”
คำพูดของมารดาสะดุดใจของเธออย่างแรง น้ำตาเม็ดใหญ่ล่วงหล่นลงบนเสื้อไหมพรมสีชมพูในมือ
“แม่ไม่ได้บอกให้แกให้อภัยเขา แม่แค่อยากให้แกให้โอกาสตัวเองได้ฟังเขาอีกสักครั้ง ก่อนที่จะไม่มีโอกาสอีกต่อไป”
ขวัญชนกปาดเช็ดน้ำตาป้อย ๆ “แม่คะ...แม่ไปบอกให้เขาลุกเถอะค่ะ พรุ่งนี้ให้เขามาหาขวัญที่ต้นพะยอมใหญ่ ขวัญจะยอมคุยกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย...ครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน”
เมื่อพูดจบ มือที่ถือโทรศัพท์ค่อย ๆทิ้งลงข้างลำตัว แม้น้ำตาจะไหลไม่หยุด ทว่า ดวงตาของเธอกลับเต็มล้นไปด้วยความเข้มแข็ง ซึ่งกลั่นมาจากหัวใจ
