เธอชะงัก หันกลับมามองหน้าเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา...เขายิ้มมุมปาก คำขู่นี้มันได้ผลอีกแล้ว
“อยากพูดอะไรก็พูดมา แค่ห้านาทีพอนะ ฉันต้องไปทำมาหากิน”
“ทำมาหากินอะไร?” เขายิ้มหยัน...เป็นรอยยิ้มที่เธอเคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่ง ตอนที่เขาขู่ว่าจะทำลายชีวิตเธอหากไม่ออกไปจากชีวิตของบิดาเขาซะ
“เก่งมากนะ ทำให้พ่อฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ได้”
ขวัญชนกถึงกับขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด
“ฉันไม่เคยทำอะไรตามที่คุณว่า อย่ามาหาเรื่อง"
"ยังจะปฏิเสธอีก ต้องให้จับได้คาหนังคาเขารึไง"
"อะไรนะ!" เธอไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลย "ฉันว่าคุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ ตั้งแต่ฉันกลับมาที่นี่ ฉันก็ไม่เคยติดต่อกับลุงอเนก อีกเลย ถ้ามีใครทำให้ท่านย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ คงไม่ใช่ฉันแล้วล่ะ"
เธอหันหลังขวับ คิดจะไปจริง ๆแล้ว ไม่อยากคุยกับผู้ชายงี่เง่าคนนี้ให้เสียเวลาทำมาหากินอีกแล้ว แต่เขาคว้าแขนเธอไว้แล้วกระชากอย่างแรง จนตัวเธอเซมาซบกับอก
