“ฮึบ! เอาล่ะ ยิ้มได้แล้ว” ขวัญชนกสูดหายใจเข้าเต็มปอด เพื่อเพิ่มออกซิเจนให้กับร่างกาย เพื่อให้ภายในได้สูบฉีดดีขึ้น “เราต้องกลับไปทำงานแล้ว ป่านนี้ลูกค้ารอแม่ค้าคนสวยแย่แล้ว”
เจ้าหล่อนลูบหน้าท้องของตัวเองแผ่วเบา ทะนุถนอม “เป็นกำลังใจให้แม่ด้วยนะลูก แม่รักลูกนะ...รักมากเลย...เอ๊ะ...เหมือนลูกดิ้นเลย...ได้ยินแม่ใช่มั้ย?”
เมื่อได้กำลังใจจากลูกน้อย หญิงสาวจึงเริ่มแต่งหน้าใหม่อีกครั้ง แป้งตลับราคาตลาดก็สามารถกลบร่องรอยความเศร้าเสียใจได้เป็นอย่างดี เธอแต่งหน้าบาง ๆ เป็นธรรมชาติเหมือนเช่นเคย ซึ่งก็ไม่ได้ทำให้ความสวยของเธอลดน้อยลงไป
ทว่า เมื่อมาถึงแผงขายข้าวแกงของเธอ...หญิงสาวแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นมารดากับน้านิภานั่งคุยกันแบบเครียด ๆ โดยที่หน้าร้านไม่มีลูกค้าแม้แต่คนเดียว
“แม่...น้าพา...เป็นอะไรกันน่ะ...นั่งเครียดกันเชียว แค่ไม่มีลูกค้าแค่นี้ ทำไมต้องเครียดอะไรเบอร์นั้น”
เธอแกล้งทักทายอย่างอาร
