“แล้วนี่แกหายไปไหนมาตั้งนานสองนาน พอกลับมาก็...” เมาเหมือนหมา เขาไม่อยากพูดต่อ กลัวเพื่อนฉุน “คู่หมั้นแกอีกคน หายไปเลย หรือว่า...หายไปด้วยกัน!”
จอมทัพวางแก้วเหล้าเสียงดังจนจักรกฤษณ์สะดุ้ง
“หายไปเจอผู้หญิงใจอำมหิตมา!”
“เฮ๊ย!”
“ผู้หญิงที่ชอบเป็นมือที่สาม!”
“หรือว่า...แกไปเจอคุณขวัญมาแล้ว”
“คงคุณอะไร ไม่ต้องเรียกให้เกียรติขนาดนั้นหรอก”
“อืม...แกไปเจอยัยนั่นมาใช่มั้ย? อีผู้หญิงชั่วคนนั้น!”
“เฮ๊ย!” จอมทัพมองเพื่อนตาขวาง “มากไป”
“ตกลงไปเจอมา?”
“แดกเหล้าเหอะ”
ถึงเพื่อนรักจะบ่ายเบี่ยงไม่ยอมตอบคำถามเขา แต่ก็เดาไม่ยากว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นจริง...
“ไอ้จอม...นี่ฉันจะพูดกับแกในฐานะเพื่อนนะ...แกควรจะเห็นแกความสุขของพ่อแกบ้าง แกปล่อยพวกเขาไปเหอะ!”
เอ้า...มาจุดไฟอะไรตอนที่มันกำลังกรึ๊มกรึ่มแบบนี้...จักรกฤษณ์อยากตบปากตัวเองนัก แต่คงไม่ทันแล้ว จอมทัพขว้างแก้วเหล้าลงพื้นจนแตกกระจาย ตามอารมณ์คลั่ง
