“ขวัญ!”
จอมทัพวิ่งตามขวัญชนกอย่างไม่ลดละ แล้วในที่สุดเขาก็คว้ามือเธอไว้ได้ เธอหันกลับมาจ้องหน้าเขาด้วยความโกรธเกลียดและชิงชัง ดวงตาคลั่งน้ำชุ่มชื้น
“ปล่อยฉัน!”
“ผมขอคุยด้วยหน่อย!”
“พอเถอะ! เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว ปล่อยฉัน! เดี๋ยวคนแถวนี้ก็รู้หรอกว่าผู้ชายในภาพนั้นเป็นใคร!”
“ก็ช่างสิ ก็ดี รู้กันไปเลย!”
เขาท้าทายด้วยสีหน้าเข้มเครียด เธอมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา เขาทำเธอเจ็บปวดถึงขนาดนี้ เขาร้ายกาจและเลวทรามถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะมีหน้ามาเจอเธออีก
“คุณนี่มันเลวจริงๆ”
จอมทัพกดกรามแผ่วเบา พยายามใจเย็นให้ได้ “ไปคุยกันที่รถ”
“บอกแล้วไง ว่าฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณแล้ว!!! คุณทำลายชีวิตฉันจนย่อยยับหมดแล้ว ยังไม่พอใจอีกเหรอ ต้องให้ฉันตายใช่มั้ย!!!”
เธอสะบัดมือแรงจนหลุดจากพันธนาการ ก่อนจะตบเขาด้วยความแรงจนหน้าหัน
"แค่นี้มันยังไม่สาสมกับความเลวของคุณเลย!"
“ไม่....ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่าง
