“เจอสิ...และเธอคิดว่าฉันทำอยู่แล้ว เธอคงไม่สงสัยเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะคนเลวอย่างฉันทำอะไรก็ได้อยู่แล้ว”
“ทำไมแกพูดเหมือนน้อยใจวะ”
“เปล่านะ!” จอมทัพเสียงสูงลิ่วอย่างลืมตัว “ฉันจะไปน้อยใจทำไมวะ ผู้หญิงคนนั้นจะคิดอะไรก็ช่างเหอะ ฉันไม่สนไม่แคร์ทั้งนั้นแหละ”
“อ้าว นึกว่าแคร์ ฉันยังจำหน้าซีด ๆของแกตอนเห็นข่าวได้เลย...แล้วแกก็รีบแจ้นไปหาเธอ...ด้วยความป็นห่วง”
“ไม่ได้เป็นห่วงโว๊ย...ก็แค่” คนมั่นใจพูดกุก ๆ กัก ๆ เหมือนคนพูดไม่เป็นก็วันนี้
“เป็นห่วงเธอก็ยอมรับเถอะวะ มันจะเสียศักดิ์ศรีอะไรนักหนา”
“แกไม่เข้าใจหรอก”
“เออ ฉันไม่เข้าใจแกเลยสักนิดเดียว ว่าแกกล้าทำกับผู้หญิงที่น่าสงสารแบบนั้นได้ยังไง ทำได้ลงคอได้ยังไงวะ”
จอมทัพมองจักรกฤษณ์ตาขวาง “ฉันมีเหตุผลก็แล้วกัน และแกไม่มีวันเข้าใจ...”
“เออ ไม่อยากเข้าใจหรอกโว๊ย...ว่าแต่ ได้ขอโทษเธอรึยัง?”
“อืม...” คนถูกถามกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้จะบอกเพ
