ฉันมองจ้องไปหน้าทีวี ถ้ามองเผลินๆมันก็คงเหมือนคนกำลังนั่งดูทีวีอยู่ แต่ไม่เลยฉันไม่ได้สนใจละครในทีวีเลย ตอนนี้สมองมันว่างเปล่าตั้งแต่ที่ฉันได้ยินผู้หญิงคนนั้นบอกว่าเธอท้องแล้ว
เจ็บฉันเจ็บจริงๆ น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างแล้วตอนนี้ ฉันพูดได้ ไล่พี่ซันได้ พยายามบอกตัวเองว่าฉันเกลียดเค้า เพราะสิ่งที่เค้าทำมันเลวร้ายกับฉัน
แต่มันก็ไม่เลวร้ายเท่ากับสิ่งที่ฉันได้ยินเธอคนนั้นบอกว่าเธอกำลังท้องลูกของพี่ซัน พอมาเจอ มาได้ยินแบบนี้มันยิ่งตอกย้ำให้ฉันต้องเกลียดเค้าจริงๆไม่ใช่แค่พูดออกไปวันๆแล้วแหละ
แกร่ก! เสียงประตูบ้านถูกเปิดเข้ามา คนที่เดินเข้ามาในบ้านคือพี่ซัน พี่ซันเดินดุมๆมายืนตรงหน้าฉัน
"ริน เห็นโทรศัพท์กูไหม?"
ฉันกำโทรศัพท์พี่ซันที่อยู่ในมือแน่น
"อ่า นึกว่าไปทำหายที่ไหน" พี่ซันก้มมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือฉัน แล้วถอนหายใจออกมาแบบโล่งอก
ฉันลุกขึ้นจ้องหน้าพี่ซัน
"ร้องไห้ทำไมริน เป็นอ
